ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή

Στόχος της κλιμάκωσης της επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα η εξόντωση του παλαιστινιακού λαού!

Στόχος της κλιμάκωσης της επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα η εξόντωση του παλαιστινιακού λαού!

Είναι η ώρα της αλληλεγγύης των λαών

 

Η νέα κλιμάκωση από την Κυριακή της ισραηλινής επέμβασης στην Γάζα, με τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει πια τους 15.000, σύμφωνα με την παλαιστινιακή αντίσταση, ενώ το 70% είναι άμαχοι, δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο στόχος του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ είναι η εξόντωση του παλαιστινιακού λαού και η κατάκτηση της Γάζας. Οι απειλές του εγκληματία πολέμου Νετανιάχου κατά του Λιβάνου και η κλιμάκωση της βίας του Ισραήλ και στη Δυτική Όχθη φανερώνουν τα ισραηλινά σχέδια για νέες προσαρτήσεις, νέα προσφυγιά του παλαιστινιακού λαού, νέες εκατόμβες θυμάτων από αμάχους, κυρίως νέους και παιδιά, το μέλλον της Παλαιστίνης.

Οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ στηρίζουν την δράση του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ με όλα τα μέσα με απώτερο στόχο τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής, τις ενεργειακές πηγές και δίκτυα. Η ενεργός εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης με πολιτική στήριξη, εξοπλισμό, στρατιωτική συνεργασία για να διασφαλίσει μερίδιο στα κέρδη για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης την κάνει συνένοχο στο έγκλημα. 

Οι λαοί έχουν πάρει θέση, είναι δίπλα στον λαό της Παλαιστίνης και το δικαίωμα του να ζήσει ελεύθερος. Η αλληλεγγύη των λαών και ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την ελληνική εμπλοκή είναι ώρα να δυναμώσει. Να μην αφήσουμε το λαό της Παλαιστίνης μόνο! Μαζική και πολύμορφη δράση αλληλεγγύης τώρα.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα, η νεολαία, οι φορείς και οι μαχόμενες δυνάμεις της κοινωνίας, ο κόσμος του πολιτισμού και της διανόησης να στηρίξει το αίτημα για λευτεριά στην Παλαιστίνη, για τερματισμό της δράσης του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και της ελληνικής συμμετοχής.

Categories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 04/12/2023 - 19:45

Η κρίση ΣΥΡΙΖΑ: Αιτίες και λύσεις - Στρατηγική διαχείρισης ή στρατηγική ανατροπής; [του Γιώργου Ράγκου]

Η κρίση ΣΥΡΙΖΑ: Αιτίες και λύσεις - Στρατηγική διαχείρισης ή στρατηγική ανατροπής;   Γιώργος Ράγκος, Εργατική Αλληλεγγύη No 1598  

Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι καταιγιστική. Ο Κασσελάκης ακολουθεί την τακτική του «καρότου και μαστίγιου». Από τη μία απειλές για διαγραφές, κατηγορίες προς τους διαφωνούντες για «υπονόμευση της δημοκρατικά εκλεγμένης ηγεσίας από τη βάση του κόμματος», για «αποστάτες» και «πέμπτη φάλαγγα της ΝΔ» και από την άλλη, πρόταση «για ένα νέο «εσωκομματικό σύμφωνο συμβίωσης» που να «ενισχύει τη μεταξύ μας ενότητα με κανόνες σεβαστούς απ' όλους και κοινή βούληση για αξιόπιστη δημόσια έκφραση του κόμματος». Την ίδια στιγμή, κατηγορεί τον Τσακαλώτο και την «Ομπρέλα» ότι ήταν αυτός που υπέγραψε και υλοποίησε το τρίτο Μνημόνιο και με την «υπερφορολόγηση» μάζεψε το «μαξιλαράκι» των 37 δις. 

Αλλά, όσες αναφορές και αν κάνει ο Κασσελάκης στην Αριστερά και στον Μαρξ, στην συνέντευξη του στην Εφ. Συν, η πραγματικότητα είναι ότι η ηγεσία του επιταχύνει την (από καιρό ξεκινημένη) δεξιά κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Κασσελάκη, η «σύγχρονη κυβερνώσα Αριστερά και η αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα μας ξαναφέρει σε θέση νικητή» σημαίνει αγκαλιές με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τους καραβανάδες, σύμπλευση με την κυβέρνηση της ΝΔ και τις ΗΠΑ στο πλευρό του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ που εξολοθρεύει τους Παλαιστίνιους, εκλογικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ. Αν η δεξιά στροφή της προηγούμενης περιόδου επί Τσίπρα, έφερε τις φετινές απανωτές εκλογικές ήττες, η ηγεσία Κασσελάκη θα φέρει την εκλογική συντριβή στις Ευρωεκλογές του 2024. Σήμερα, στις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ύστερα από 11 χρόνια, στη τρίτη θέση, και πίσω από το ΠΑΣΟΚ, με 13,8%. 

Γι’ αυτό και σχεδόν κάθε μέρα κυκλοφορεί και ένα καινούριο κείμενο με υπογραφές όσων αποχωρούν. Μετά το κείμενο των 1.300 και την αποχώρηση της «Ομπρέλας», ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, αυτά των μελών της Νομαρχιακής Επιτροπής και των ΟΜ της Βόρειας Αθήνας, της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ της Θεσσαλονίκης, των ΑΕΙ-Ερευνητικών Κέντρων, της Νομαρχιακής Επιτροπής Παιδείας Αττικής καθώς και πρώην υπουργών και βουλευτών. 

Σε «τροχιά αποχώρησης» είναι και η ομάδα «6+6». Σύμφωνα με την Εφ.Συν, «το συμπέρασμα προκύπτει από το κλίμα που κυριάρχησε στη σύσκεψη, η οποία έγινε διαδικτυακά και στην οποία έλαβαν μέρος περισσότερα από 1.000 στελέχη από όλη την Ελλάδα (κι όχι μόνο τα μέλη της ομάδας), μεταξύ των οποίων ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Σωτήρης Βαλντέν. Σύμφωνα με πληροφορίες, το 90% όσων συμμετείχαν ζήτησε την άμεση αποχώρηση από το κόμμα... στην ομάδα των «6+6» βρίσκονται η Έφη Αχτσιόγλου, ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο Αλέξης Χαρίτσης, η Σία Αναγνωστοπούλου, η Θεανώ Φωτίου, η Μερόπη Τζούφη και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος». 

Έχουν δημιουργηθεί, ήδη, δύο ομαδοποιήσεις: η «Διέξοδος Αριστερά» από στελέχη της «Ομπρέλας» και το Δίκτυο Πολιτών «ΣΚΕΨΗ – ΔΡΑΣΗ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ» που εμφανίστηκαν και με συγκροτημένα μπλοκ στη πορεία του Πολυτεχνείου, ενώ, στην ίδια πορεία, η ομάδα «6+6» βάδισε με το κοινό μπλοκ της συνδικαλιστικής και φοιτητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ και σε αρκετή απόσταση από το (μικρό) μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, με την παρουσία του Κασσελάκη. 

Η κρίση και οι διασπάσεις «από τα αριστερά» στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία καλοδεχούμενη εξέλιξη που βάζει νέα καθήκοντα για την επαναστατική αριστερά. Πίσω από τα προβεβλημένα στελέχη υπάρχουν χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές που εντάχθηκαν ή ψήφιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουν τη ζωή τους και την κοινωνία και τώρα ψάχνουν απαντήσεις για το τι έφταιξε. Η συζήτηση έχει ανάψει.

Τα κομμάτια που φύγανε, το 2015, από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, υιοθετήσανε την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μεταλλάχθηκε» από ένα αριστερό κόμμα σε μία αστική πολιτική δύναμη. Την ίδια κατηγορία της «μετάλλαξης» χρησιμοποιούν για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όλα τα κείμενα όσων αποχωρούν. Το πρόβλημα με αυτή την άποψη είναι ότι υπεκφεύγει τη συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και την αποδίδει είτε δίνοντας φαντασιακές υπερδυνάμεις σε πρόσωπα, είτε σε ελιτίστικες και απολίτικες θεωρίες περί «μεταπολιτικής» που ρίχνουν το φταίξιμο στον κόσμο που αρκείται στην «εικόνα του ηγέτη» χωρίς να πολυενδιαφέρεται για την ίδια την πολιτική.

Ρεφορμιστική δύναμη

Η σημερινή κρίση και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία «στιγμιαία» εξέλιξη, ούτε ζήτημα προσώπων. Είναι ο καρπός της αριστερόστροφης δυναμικής μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία απέναντι στις ήττες των ατελείωτων συμβιβασμών και της παρατεταμένης δεξιάς προσαρμογής μιας αριστερής ρεφορμιστικής δύναμης. Γι’ αυτό και όλα τα κείμενα αποχώρησης τοποθετούνται ότι η απάντηση στη κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το δυνάμωμα της αριστεράς. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, «από την γέννηση του», ένα κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς. Ένα κόμμα ρεφορμιστικό γιατί είχε «αστική πολιτική και εργατική βάση», για να θυμηθούμε τον ορισμό που έδινε ο Λένιν, της αριστεράς γιατί η ιστορική του προέλευση ήταν το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» και όχι της «σοσιαλδημοκρατίας».  

Η «ρίζα» της αστικής πολιτικής, για όλα τα ρεφορμιστικά κόμματα, ξεκινάει από την στρατηγική απόρριψη της επανάστασης ως προοπτικής για την αλλαγή της κοινωνίας. Σύμφωνα με την αντίληψή τους, αυτή η αλλαγή θα έρθει «ειρηνικά και προοδευτικά» μέσα από τις εκλογές, όπου το κόμμα της αριστεράς θα αποκτήσει την πλειοψηφία, θα σχηματίσει αριστερή κυβέρνηση και θα βάλει μπρος να υλοποιήσει νομοθετικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος της εργατικής τάξης. Αλλά, όπως γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Αυτοί που είναι υπέρ της νομοθετικής μεταρρύθμισης ενάντια και σε αντιδιαστολή με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την κοινωνική επανάσταση, στην πραγματικότητα δεν επιλέγουν μια πιο ήρεμη και αργή πορεία προς τον ίδιο στόχο αλλά μια πορεία προς ένα διαφορετικό στόχο».

Ρεφορμιστικά κόμματα σημαίνει και εργατική βάση. Γιατί, όμως, η εργατική τάξη «ακολουθεί» κόμματα με «αστική πολιτική»; Γιατί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης έχει αντιφατική συνείδηση. Η εργατική τάξη επηρεάζεται από τις ιδέες της αστικής τάξης γιατί, όπως έγραφε ο Μαρξ, «μέσα στην κοινωνία οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης». Όμως, επειδή η εργατική τάξη βρίσκεται διαρκώς σε σύγκρουση με την εκμετάλλευση και καταπίεση που υφίσταται, αυτές οι κυρίαρχες ιδέες έρχονται σε σύγκρουση, στα μυαλά των εργατών, με τις ιδέες που γεννιούνται από τη συλλογική αντίσταση και πάλη ενάντια στους καταπιεστές. Τα ρεφορμιστικά κόμματα «πατάνε» πάνω σ' αυτή την αντιφατική συνείδηση της τάξης, την συντηρούν, την πολιτικοποιούν και την εκφράζουν. Η διαφορά από τα αστικά κόμματα είναι ότι τα ρεφορμιστικά κόμματα αντλούν δύναμη από την εργατική τάξη και όχι από την αστική τάξη παρ’ όλο που με την πολιτική τους την «υπηρετούν».

Γράφει η Μαρία Στύλλου, στο «Σοσιαλισμός Από τα Κάτω», τ. 135: «Για μεγάλη περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έπαιξαν το ρόλο του τιμονιέρη μέσα στο εργατικό κίνημα. Είτε στην κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση, είχαν δύναμη μέσα στα συνδικάτα και έδιναν αξιοπιστία σε μια πολιτική που έλεγε “απολαμβάνουμε τους καρπούς της ανάπτυξης στηρίζοντας το σύστημα και τις κυβερνητικές επιλογές”... Δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα ο μύθος ότι κάποτε υπήρχαν “πραγματικά” ρεφορμιστικά κόμματα που ήταν “πραγματικά” αριστερά. Τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Γαλλία όσο και το Εργατικό στη Βρετανία στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Αγγλογάλλων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, την επίθεση στο Σουέζ το 1956 και τις βαρβαρότητες στην Αλγερία. Αλλά ταυτόχρονα μπορούσαν να παριστάνουν ότι εξασφαλίζουν κατακτήσεις για την εργατική τάξη σε μισθούς και κοινωνικές παροχές... 

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν ξεσπάει η πρώτη μεγάλη μεταπολεμική κρίση του καπιταλισμού, συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς αρχίζουν να προσαρμόζονται στο νέο τοπίο. Στα συνδικάτα, ο “ρεαλισμός” των σταδιακών κατακτήσεων από επίδομα σε επίδομα γίνεται αρχικά “ας συμβιβαστούμε για να μην χάσουμε τις κατακτήσεις μας” και στη συνέχεια “δεν μπορούμε να κρατήσουμε όλες τις κατακτήσεις μας”. Ένα “ρεαλιστικό” πρόγραμμα πρέπει πλέον να αποδέχεται συγκράτηση των μισθών, περικοπές στο κράτος πρόνοιας και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων... 

Η μετεξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας που έφτασε να προτείνει θυσίες αντί για κατακτήσεις στην εργατική τάξη πέρασε από μια ολόκληρη πορεία στις δεκαετίες του 1980. Σε αυτή τη διαδικασία συμμετείχαν και τα Κομμουνιστικά Κόμματα με τη μετατόπισή τους προς τον Ευρωκομμουνισμό. Με κέντρο τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία, τα πιο μεγάλα ΚΚ κατάφεραν να παίξουν ηγετικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στις ιδέες του κόσμου της Αριστεράς... 

Στην Ιταλία, ο Μπερλινγκουέρ οδηγούσε το ΚΚ στον ιστορικό συμβιβασμό που αποδεχόταν τη συνεργασία όχι μόνο με τους σοσιαλιστές αλλά και με τους χριστιανοδημοκράτες, ενώ το Γαλλικό ΚΚ έμπαινε λίγο αργότερα στην κυβέρνηση Μιτεράν, όπου και παρέμεινε ακόμη και μετά τη νεοφιλελεύθερη στροφή από τις εθνικοποιήσεις του “Κοινού Προγράμματος” στα κλεισίματα και στις απολύσεις... 

Το ΠΑΣΟΚ σχημάτισε κυβέρνηση τον Οκτώβρη του 1981 μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού. Η πρώτη φορά σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό γεγονός... η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε υπουργούς που ήταν στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος και μπορούσαν να αναφέρονται ακόμη και στο Πολυτεχνείο του 1973… Η προσαρμογή της κυβέρνησής του στις πιέσεις του καπιταλισμού ήταν γρήγορη. Ήδη από την πρώτη τετραετία έκανε απόπειρες να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία στις δημόσιες επιχειρήσεις. Αλλά μετά την επανεκλογή του το 1985 η στροφή έγινε ραγδαία… Οι ανταρσίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στα συνδικάτα πήραν μεγάλες διαστάσεις με πανεργατικές απεργίες ενάντια στα μέτρα και αποχωρήσεις στελεχών για τη δημιουργία νέου σοσιαλιστικού κόμματος... 

Για να καλύψουν το κενό που άνοιξε στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ μαζί με την ΕΑΡ (την πιο δεξιά και πλειοψηφική πτέρυγα του ΚΚΕ εσωτερικού) προχώρησαν στην ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς... Στις εκλογές του Ιούνη 1989, ο Συνασπισμός πήρε 13,1% και αναδείχθηκε ρυθμιστής στη Βουλή. Η συνέχεια, όμως, ήταν τραγική. Ο Συνασπισμός συνεργάστηκε για το σχηματισμό κυβέρνησης αρχικά με τη Νέα Δημοκρατία και στη συνέχεια με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί στην “Οικουμενική” κυβέρνηση Ζολώτα. Η στρατηγική του “ιστορικού συμβιβασμού” είχε φτάσει και στην Ελλάδα με τα ίδια διαλυτικά αποτελέσματα».

Αυτή την στρατηγική «κληρονόμησε» ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «ρεαλιστική» προοπτική της «αριστερής κυβέρνησης», που υιοθέτησε, από το 1ο Συνέδριο το 2013, οδήγησε σε συστηματική στροφή προς τη «μετριοπάθεια» με κριτήριο τις εκλογικές ανάγκες σε βάρος των εργατικών αγώνων, για να θυμηθούμε, π.χ., την αναστολή της απεργίας των εκπαιδευτικών πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις γιατί αυτή θα «τρόμαζε» τους «ενδιάμεσους ψηφοφόρους». Ήταν η εποχή της «βίαιης ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ, της εποχής που ο Τσίπρας έλεγε ότι «εάν μοιρολατρικά πρέπει να δεχτούμε ότι μονάχα στη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού μπορεί να υπάρξει ελπίδα και ζωή, τότε θα καταντήσουμε να περιμένουμε Δευτέρα Παρουσία». 

Αλλά, όπως έγραφε ο Πάνος Γκαργκάνας στο «Σοσιαλισμός από τα Κάτω» τ. 112, «αν απομονώσεις την πάλη για ελπίδα και ζωή από την πάλη για την ανατροπή αυτής της κοινωνίας που μας τα στερεί, τότε ανοίγει ο δρόμος για “ρεαλιστικές λύσεις” και “έντιμους συμβιβασμούς” με τους θεσμούς αυτής της κοινωνίας. Αυτό οδήγησε στο “καλύτερα να πάρουμε νέο δάνειο αντί να μπλέξουμε στην περιπέτεια της διαγραφής του χρέους”, “καλύτερα να το πάρουμε από τους θεσμούς της ευρωζώνης αντί να μπλέξουμε με την περιπέτεια της εξόδου”, “καλύτερα να ζητήσουμε από τον κόσμο να υποστεί άλλο ένα μνημόνιο αντί να μπλέξουμε σε συγκρούσεις με αυτούς που φυγαδεύουν τα κεφάλαιά τους και είναι δύσκολο να ελεγχθούν”». 

Και αυτοί οι συμβιβασμοί οδηγούσαν όλο και πιο δεξιά: από την λατρεία στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ για την «ανάπτυξη της οικονομίας» και τις βλέψεις του ελληνικού καπιταλισμού στα δυτικά Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο και τα «τρίγωνα συνεργασίας» με τον, σφαγέα των Παλαιστίνιων, Νετανιάχου (για να μην το ξεχνάμε, μέρες που είναι) και τον Αιγύπτιο δικτάτορα Σίσι για εκμετάλλευση των ΑΟΖ στη Μεσόγειο μέχρι την συνεργασία με την ΕΕ και την Τουρκία για τον αποκλεισμό των προσφύγων. 

Αυτή η πολιτική απαιτούσε και την ανάλογη οργανωτική δομή. Γράφαμε στην Εργατική Αλληλεγγύη, για το 3ο Συνέδριο του 2022 και την απόφαση για την άμεση εκλογή του Προέδρου από τα μέλη: «Η "σύγχρονη ευρωπαϊκή" σοσιαλδημοκρατία έχει ξεμπλέξει, από καιρό, με τα οργανωμένα μέλη, τις οργανώσεις βάσης και τα όργανα που εκλέγονται από/και λογοδοτούν στα οργανωμένα μέλη. Για την “σύγχρονη” σοσιαλδημοκρατία, το κόμμα είναι "κλειστοί μηχανισμοί αποκομμένοι από την κοινωνία" και αυτό που χρειάζεται είναι μία "χαρισματική ηγεσία" που θα έχει το ελεύθερο να παίρνει αποφάσεις και ο κόσμος θα "κρίνει" αυτές τις αποφάσεις με την ψήφο του στις εκλογές. Αυτή τη διαδικασία θέλει να ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την νέα οργανωτική δομή που ψήφισε... Ακόμα και όταν τα οργανωμένα μέλη ήταν δυσανάλογα λίγα, σε σχέση με την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν οι τοπικές οργανώσεις φυτοζωούσαν, ακόμα και όταν δημιουργήθηκαν, διορισμένα από την ηγεσία, ενδιάμεσα καθοδηγητικά όργανα, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένα βαρίδι για τους ελιγμούς του «χαρισματικού ηγέτη» Τσίπρα και της ηγεσίας του… ο Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει, και πέτυχε στο Συνέδριο, να έχει τα «χέρια ελεύθερα» και για το είδος της αντιπολίτευσης απέναντι στη κυβέρνηση Μητσοτάκη και για τα σενάρια συνεργασίας της μελλοντικής "προοδευτικής κυβέρνησης" και για την πολιτική που αυτή θα ακολουθήσει». Από αυτή τη διαδικασία βγήκε ο Κασσελάκης. 

Εναλλακτική 

Υπήρχε εναλλακτική; Ναι. Η στρατηγική των Μπολσεβίκων: η υλοποίηση των πολιτικών στόχων της εργατικής τάξης από τις δυνάμεις της ίδιας της εργατικής τάξης. Δεν ήταν κάτι μακρινό και αφηρημένο αλλά κάτι χειροπιαστό. Απέναντι σε ένα, γεμάτο υποσχέσεις, αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που θα έβαζε μπροστά να το εφαρμόσει μια κυβέρνηση της αριστεράς, και ανάλογα με τους «συσχετισμούς δύναμης» με τους δανειστές, υπήρχαν οι άμεσες διεκδικήσεις που έβαζε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα: η διαγραφή του χρέους και η κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, ρήξη με το Ευρώ και την ΕΕ. Διεκδικήσεις που θα τις υλοποιούσε ένα δυνατό εργατικό κίνημα στην Ελλάδα που θα κέρδιζε την υποστήριξη και θα ξεσήκωνε την εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη απέναντι στην ΕΕ και στις κυβερνήσεις της. 

Το δίλλημα «διαχείριση ή ανατροπή» έρχεται ξανά και ξανά. Στο κείμενο της «ΣΚΕΨΗ – ΔΡΑΣΗ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ» διαβάζουμε ότι «η επί πολλά έτη αδυναμία των αριστερών κομμάτων έως σήμερα να διαμορφώσουν μία σύγχρονη εναλλακτική πρόταση Διακυβέρνησης, με στέρεες θεωρητικές αναφορές σε έναν Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και με την ταυτόχρονη εφαρμογή ρεαλιστικών οικονομικών πολιτικών, που θα υποστηρίξουν με μαχητικό τρόπο τον κόσμο της εργασίας, έχει επιτρέψει στις νεοφιλελεύθερες ιδέες να ηγεμονεύουν». Ενώ, στο Κείμενο της Νεολαίας Θεσσαλονίκης: «Προϋπόθεση για να υπάρξει ξανά προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας από την Αριστερά είναι να ανοικοδομηθεί από τα χαμηλά ποσοστά που έχουμε οδηγηθεί ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας της: με σοβαρά επεξεργασμένο πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών με αξιόπιστη και σταθερή πολιτική συμμαχιών, η οποία δεν θα διακηρύσσεται απλώς, αλλά θα οικοδομείται με συνέπεια στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων. Και θα οδηγεί σε προωθητικές προγραμματικές συγκλίσεις με όμορες πολιτικές δυνάμεις μέσα από την ενίσχυση της Αριστεράς και όχι με την παράδοσή της άνευ όρων σε σχέδια ξένα προς το δικό της πρόγραμμα». 

Είναι η ίδια λαθεμένη άποψη που υπήρχε και στην ηγεσία των κομματιών που φύγανε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και την υπογραφή των μνημονίων, το 2015: δεν έφταιγε η «κυβέρνηση της αριστεράς» αλλά η «προδοσία της ηγετικής ομάδας του Τσίπρα». Για τα πρωτοκλασάτα στελέχη που φεύγουν σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η «προδοσία» ήταν ένας «επώδυνος αλλά αναγκαίος συμβιβασμός για να κρατηθεί όρθια η κοινωνία», αλλά ο περισσότερος κόσμος που τους ακολουθεί, όλο και πιο πολύ, καταλαβαίνει ότι όλοι αυτοί οι «αναγκαίοι συμβιβασμοί» οδήγησαν στην σημερινή κατάντια και στους Κασσελάκηδες.

Γι’ αυτό ανοίγει ξανά η συζήτηση για τη στρατηγική. Όχι από κάποια ιδεοληπτική εμμονή αλλά γιατί είναι κρίσιμο για το δρόμο που θα ακολουθήσει όλος αυτός ο κόσμος και η αριστερά. 

Οι συζητήσεις του ΣΕΚ, για τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου, ήταν μία καλή αφετηρία. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει τη δυνατότητα και την υποχρέωση να παλέψει μαζί με όλο αυτό τον κόσμο στις μάχες που έρχονται: από την «λευτεριά στην Παλαιστίνη» μέχρι τις απεργίες απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και από τα «ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες και μετανάστες» μέχρι την κλιματική κρίση. Αλλά, η κοινή δράση δεν αρκεί. Χρειάζεται συστηματικά και υπομονετικά, μέσα στην κοινή δράση, να εξηγεί ότι αυτό που έφταιξε ήταν η στρατηγική της διαχείρισης του καπιταλισμού και απέναντι σ’ αυτή θα χρειαστεί να δυναμώσουμε τη στρατηγική της ανατροπής του και αυτό σημαίνει δυνατό επαναστατικό κόμμα. 

Categories: ΔιαλογοςΑποψειςΗμερομηνία: 04/12/2023 - 19:00

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Σερρών: Άλλος ένας νεκρός. Σερραίος αυτή τη φορά, στον βωμό του κέρδους

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΝΤΙΛΙΒΕΡΑΣ, ΣΕΡΡΑΙΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ Δυστύχημα έγινε στην Απόλλωνος στην Κάτω Τούμπα τα ξημερώματα της Κυριακής και μετά από σκληρή μάχη ο εργαζόμενος διανομέας (ντιλιβεράς) κατέληξε τις πρωινές ώρες. Από νωρίς το Σαββάτο το σωματείο των εργαζομένων (ΣΕΤΕΠΕ ) προειδοποιούσε προς κάθε κατεύθυνση (κράτος, αστυνομία, εργοδοτικούς φορείς κλπ) τον κίνδυνο που διατρέχουν οι διανομείς που εκτεθειμένοι για μια ακόμα φορά σε ακραία καιρικά φαινόμενα αναγκάζονται να δουλέψουν για την επιβίωση. Την στιγμή που αέρας ξεριζώνει δέντρα που πέφτουν σε δρόμους, σχεδόν βυθίζει αντιτορπιλικά στην παραλία, ξηλώνει σκεπές σε αθλητικούς χώρους που παίζουν μικρά παιδιά όπως στην Θέρμη, με τις ριπές του ανέμου να φτάνουν τα 106 χλμ/ώρα, θεωρείται φυσιολογικό να έχουμε εργαζόμενους πάνω στα μηχανάκια να δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα. Καμία παρέμβαση από το «υπεύθυνο» κράτος –κυβέρνηση και την αόρατη τροχαία για να μην χαθούν ανθρώπινες ζωές, καμία πρόθεση από τις εταιρίες να διακόψουν την διανομή και να αποζημιώσουν τους εργαζόμενους , προφυλάσσοντας τους . Δεν είναι ο πρώτος σκοτωμένος εργαζόμενος …στο χέρι μας είναι να αγωνιστούμε να είναι ο τελευταίος… Πρέπει να μπει φρένο , ώστε να πάψουμε να μετράμε νεκρούς και σακατεμένους, ως πότε θα παίζουν τις ζωές μας κορώνα γράμματα ; ως πότε τα κέρδη τους, θα ‘ναι πάνω από τις ζωές μας ; Μόνο ο αγώνας του εργαζόμενου λαού, ανατρέπει τις αντεργατικές πολιτικές και αυτούς που τις υπηρετούν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΕΡΡΩΝ Tags: ΤΟΠΙΚΕΣΣΕΡΡΩΝCategories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 20/11/2023 - 20:15

Όλοι στη Συγκέντρωση και Πορεία του Πολυτεχνείου

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 3.30 μμ πλατεία Κλαυθμώνος. Πορεία αμερικάνικη και ισραηλινή πρεσβεία

50 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο παραμένει σύμβολο της εξέγερσης.

Το Πολυτεχνείο «έζησε» 50 χρόνια και συνεχίζει να ζει γιατί

  • Δεν μπήκε στο μουσείο μιας άνευρης και αδιάφορης «γιορτή της δημοκρατίας». Συνδέεται κάθε φορά κάθε χρόνο με τους αγώνες για «ψωμί παιδεία ελευθερία», με την πάλη για τα λαϊκά κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, για τη ζωή, την υγεία, την παιδεία, ενάντια στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

  • Γιατί κρατάει επίκαιρο το σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» δεμένο κάθε φορά με την πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης, με τους αντιιμπεριαλιστικούς και διεθνιστικούς αγώνες. Σήμερα σηκώνει ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης ενάντια στη ναζιστική βία του κράτους του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης. Ενάντια στους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, τις σύγχρονες Γκουέρνικες βαμμένες με τα χρώματα της Γάζας· απαιτώντας το σταμάτημα του πολέμου και την απόσυρση κάθε ελληνικής εμπλοκής· 

  •  Πάνω απ όλα γιατί εμπνέει και διδάσκει ότι καμιά χούντα δεν είναι ανίκητη, κάθε εξουσία, όσο «σιδερένια» κι αν εμφανίζεται, καταρρέει μπροστά στη λαϊκή εξέγερση, ότι η απόφαση για ζωή και ελευθερία μπορεί να τσακίσει κάθε καθεστώς.

1973-2023 Μισό αιώνα μετά! Σε ένα σύστημα που οδηγεί δισεκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, καταστρέφει τον πλανήτη, οδηγεί σε νέους πολέμους. Με μια νέα βουτιά στην κρίση να έρχεται όλο και πιο κοντά. Με μια κοινωνία που μπορεί να φτάσει στο φεγγάρι, αλλά να μην μπορεί να σου εξασφαλίσει αξιοπρεπή και ασφαλή τρένα, μπορεί να παράγει νέες τεχνολογίες στην ιατρική, την ενέργεια αλλά νοσοκομεία δεν υπάρχουν και το ρεύμα είναι απλησίαστο, μπορεί να φτιάχνει σπίτια 10 φορές γρηγορότερα απ ότι παλιά, αλλά το σπίτι να γίνεται όνειρο απλησίαστο για τους νέους ανθρώπους.

Όπως και τότε η λύση δεν θα έρθει από τα πάνω. Και τότε υπήρχαν αυτοί που έλεγαν να ζητήσουμε βοήθεια από την «Ευρώπη», να «αξιοποιήσουμε» το ψευτοδημοψήφισμα του Μαρκεζίνη, καλύτερα μια κουτσουρεμένη δημοκρατία από το τίποτα, καλύτερα «κάτι» απ την ίδια κατάσταση. Έτσι και σήμερα..Δεν γίνεται να αλλάξουν τα πράγματα ακούμε. Πρέπει να «βολευτούμε» με «κάτι» καλύτερο, με το μικρότερο κακό, με τον Κασσελάκη, τον Ανδρουλάκη και την καρικατούρα της αναπαλαίωσης των «δημοκρατικών δυνάμεων».

Όμως αυτό το «κάτι λίγο» είναι που απέρριψε το Πολυτεχνείο. Το φτιασίδωμα της σκλαβιάς. Τις λίγο πιο λάσκα αλυσίδες. Το μικρότερο κακό. Ύψωσε φωνή αξιοπρέπειας και ελευθερίας! Φώναξε στα ελληνικά «θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα». Κι έτσι φλόγισε τη νέα γενιά... και νίκησε!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 3:30 μ.μ. πλατεία Κλαυθμώνος. Πορεία αμερικάνικη και ισραηλινή πρεσβεία. Categories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 16/11/2023 - 21:30

Δικαιοσύνη για τον δολοφονημένο Χρήστο Μιχαλόπουλο

Δικαιοσύνη για τον δολοφονημένο Χρήστο Μιχαλόπουλο

Μία ακόμα εν ψυχρώ ρατσιστική δολοφονία. Μόνο και μόνο γιατί ήταν Ρομά. Ένα σταματημένο αυτοκίνητο σε αδιέξοδο και ένα όπλο που "εκπυρσοκρότησε" προφανώς μόνο του πάνω στον Χρήστο. 

Η δολοφονία του 17χρονου στο Λεοντάρι Βοιωτίας είναι αποτέλεσμα του ατέλειωτου κρατικού και κυβερνητικού ρατσισμού που μπορεί με την ίδια ευκολία να δολοφονεί μία στον Έβρο και το Αιγαίο και μια στην Αλίαρτο. Είναι ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες, του διαφορετικούς ή και απλά τους φτωχούς όπως ο Χρήσγτος Μιχαλόπουλος που πάλευε να τα φέρει βόλτα αυτός και η οικογένειά του δουλεύοντας και σπουδάζοντας στο νυχτερινό ΕΠΑΛ μέχρι που ένας νέος Κορκονέας τον δολοφόνησε εν ψυχρώ.  Είναι  αποτέλεσμα της γιγάντωσης και του ακαταδίωκτου των φονιάδων, που εκολλάπτονται στην αστυνομία και στους μηχανισμούς καταστολής.  Οι δολοφονίες «ερευνώνται», αλλά πάντα δίχως κανένα αποτέλεσμα, όπως καταγγέλλει η ΕΛΑΝ ΠΑΣΕ, όπως έγινε  και με τις άλλες 2 δολοφονίες Ρομά το 2021 και το 2022. Είναι ρατσισμός των μεγαλησχημόνων δικηγόρων τύπου Κούγια που σε μια επίδειξη κυνισμού και απανθρωπιάς έριξε το βάρος στους Ρομά που "βάζουν ανήλικα να παρανομούν  για να μένουν ατιμώρητα".  Όπως αναφέρει η ΕΛΛΑΝ -ΠΑΣΣΕ: «Πόση ακόμη έρευνα χρειάζεται για τόσους νεκρούς Ρομά μέχρι να αποφασίσουμε ως κράτος και ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε προληπτικά και με θάρρος τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία,  την αλαζονεία και την απανθρωπιά, ώστε να μην θρηνεί σήμερα ακόμα μια οικογένεια;» Είναι ατέλειωτη η οργή και η θλίψη μας για τον νέο νεκρό. Θα παλέψουμε με όλη μας την δύναμη να είναι ο τελευταίος..

·       Παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών.

·       Τέρμα στη δολοφονική βία και την ατιμωρησία της αστυνομίας.

·       Καταδίκη της πολιτικής του ρατσισμού, του αυταρχισμού, της καταστολής από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, το πολιτικό σύστημα, το κράτος.

·       Δικαιοσύνη για τον Χρήστο Μιχαλόπουλο.

Categories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 14/11/2023 - 20:15

Όχι ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων! Στηρίζουμε την κινητοποίηση των κατοίκων των Εξαρχείων

Όχι ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων!

Στηρίζουμε την κινητοποίηση των κατοίκων των Εξαρχείων

Καταγγέλλουμε τη νέα προσπάθεια εργασιών στην πλατεία Εξαρχείων!

Τη προηγούμενη Δευτέρα οι κάτοικοι των Εξαρχείων έγιναν εκ νέου μάρτυρες της προσπάθειας εργασιών και στο κόψιμο δέντρων στην πλατεία Εξαρχείων με πάνοπλη παρουσία ΜΑΤ και αστυνομικών δυνάμεων. Κόντρα στις επιτροπές κατοίκων που δε δέχονται να χαθεί άλλος ένας ελεύθερος χώρος και πράσινο σε μια ήδη τσιμεντοποιημένη γειτονιά, η κυβέρνηση της ΝΔ, ο Δήμος Αθηναίων και ο Μπακογιάννης πριν εγκαταλείψει την δημαρχία, προσπαθούν να προχωρήσουν το έργο του μετρό στο συγκεκριμένο σημείο.

Η χωροθέτηση του Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων , έχει και σαφή και ομολογημένα πολιτικά κίνητρα. Εντάσσεται, μαζί με τη λεγόμενη μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου και την "ανάπλαση" του λόφου Στρέφη στο ευρύτερο πλαίσιο τουριστικοποιησης και παράδοσης των γειτονιών μας στο ιδιωτικό συμφέρον.

Θέλουν να παραδώσουν και τα Εξάρχεια στην καπιταλιστική κερδοφορία, μέσω της τουριστικοποίησης ενός από τα ελάχιστα μητροπολιτικά κέντρα με μεικτό πληθυσμό και χρήσεις. Η ολοκλήρωση αυτού του έργου θα σημάνει τον ξεριζωμό της λαϊκής κατοικίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την ταφόπλακα στον αγώνα των κατοίκων για γειτονιές λαϊκές, πολύχρωμες, πολυεθνικές και πολύθρησκες, κόντρα στον ρατσισμό και τον φασισμό.

Θέλουν την αποστείρωση και τον έλεγχο των Εξάρχειων, μιας περιοχής με μεγάλη συμβολική και πραγματική σημασία για τις διαδικασίες του κινήματος, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις του. Η κυβέρνηση της ΝΔ και η δημοτική αρχή θέλουν να κάνουν τον «εξευγενισμό» (gentrification) των Εξαρχείων με οποιοδήποτε κόστος. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται τα Εξάρχεια, και η πλατεία τους, διαχρονικά και από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΣΥΡΙΖΑ.

Συνολικά, οι γειτονιές της πόλης βλέπουν τη φυσιογνωμία τους να αλλάζει βίαια, με φαραωνικά έργα βιτρίνας που απευθύνονται αποκλειστικά στο αδηφάγο κεφάλαιο και στη «ανάπτυξη», που φέρνει φτώχεια, κρίση, εκμετάλλευση και ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην πόλη. Οι κάτοικοι βλέπουν τον βίαιο εκτοπισμό τους με την ακραία αύξηση των ενοικίων, την αστυνομοκρατία, τις καταστροφές των ελεύθερων δημόσιων χώρων από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και τις άμεσες εκκενώσεις, συλλήψεις και δολοφονικούς τραυματισμούς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει και στηρίζει τις κινητοποιήσεις των κατοίκων για να μην λεηλατηθεί κάθε δημόσιος χώρος (και ιδιαίτερα των Εξαρχείων), να μην καταστραφεί μια ιστορική πλατεία,

Απαιτούμε:

Να σταματήσουν τώρα τα έργα! Όχι ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων!

Να σταματήσουν άμεσα οι εργασίες καταστροφής της πλατείας. Να μην κοπεί ούτε ένα δέντρο.

Να φύγουν τώρα τα ΜΑΤ και η αστυνομία από τα Εξάρχεια. Να σταματήσει η καθημερινή επιχείρηση καταστολής και τρομοκρατίας.

Να πάψει η μετάλλαξη των γειτονιών μας σε τουριστικά θέρετρα που δε χωράνε εμάς και τις ανάγκες μας! Θέλουμε έργα βελτίωσης των ζωών μας, όχι έργα βιτρίνας!

Δημόσιοι και ελεύθεροι χώροι για τον λαό. Περισσότερο πράσινο σε κάθε γειτονιά. Να μπει τέλος στην αστυνομοκρατία. Πλατείες και γειτονιές ελεύθερες για τους/ις κατοίκους και εργαζόμενους/ες.

Categories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 12/11/2023 - 12:45

“Λύση” δυο κρατών ή Ελεύθερη Παλαιστίνη; [του Λέανδρου Μπόλαρη]

“Λύση” δυο κρατών ή Ελεύθερη Παλαιστίνη; του Λέανδρου Μπόλαρη από την Εργατική Αλληλεγγύη No 1596   «Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα» είναι το μόνιμο ρεφρέν των υποστηρικτών του, ακόμη και τώρα που οι ισραηλινές βόμβες ισοπεδώνουν νοσοκομεία και σχολεία στη μαρτυρική Γάζα. Κι από κοντά οι πιο «φιλελεύθερες» και «ψύχραιμες» φωνές που λένε «μακάρι όταν ξεριζωθεί η τρομοκρατία, οι Παλαιστίνιοι να θέλουν να ζήσουν μαζί με το Ισραήλ». Στη γλώσσα των διπλωματών, αυτή είναι η πολυπόθητη «επίλυση του παλαιστινιακού»: κάποιας μορφής κρατική ύπαρξη για τους Παλαιστίνιους, αλλά εφόσον έχουν εξασφαλιστεί πλήρως οι απαιτήσεις ασφαλείας του ισραηλινού κράτους. Αν κάτι έχει εμποδίσει αυτή την έκβαση είναι οι «φανατικοί», τα «θρησκευτικά μίση» κυρίως των «καθυστερημένων» μουσουλμάνων, μας λένε.    Αυτή η συλλογιστική είναι μια πλήρης αντιστροφή της ιστορίας και της πραγματικότητας. Το ισραηλινό κράτος, ένα κράτος-απαρτχάιντ, είναι αυτό που δεν μπορούσε και δεν μπορεί να «ζήσει» με τους Παλαιστίνιους. Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε επίσημα τον Μάη του 1948. Δεν ήταν μια αποικία που πήρε την ανεξαρτησία της. Ήταν το προϊόν μιας ολόκληρης στρατηγικής εποικισμού στη γη της ιστορικής Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κίνημα, που στις αρχές του 20ου αιώνα έκφραζε μια μικρή μειοψηφία Εβραίων στην Ευρώπη. Ο σκοπός τους ήταν η ίδρυση ενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους με τη στήριξη κάποιας μεγάλης, αποικιοκρατικής δύναμης, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.    Οι σιωνιστές χρησιμοποιούσαν τη Βίβλο σαν απόδειξη ότι η Παλαιστίνη τους ανήκει. «Αυτή είναι η Εντολή μας» φώναζε ο Μπεν-Γκουριόν, ένας από τους πρωταγωνιστές του κινήματος και πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, κραδαίνοντάς την μπροστά σε μια Βρετανική Επιτροπή το 1937 (η Παλαιστίνη είχε περάσει στον έλεγχο της Βρετανίας όταν οι νικητές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου διαμέλισαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως «Εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών).    Σιωνιστές   Η Παλαιστίνη κάθε άλλο παρά «γη χωρίς λαό» ήταν, όπως υποστήριζαν οι σιωνιστές. Έτσι από πολύ νωρίς τα σχέδια για την «μεταφορά» των Παλαιστινίων απέκτησαν κεντρική θέση στη στρατηγική τους. Μεταφορά «εθελοντική» (με τη συμφωνία των αραβικών μοναρχιών) ή «υποχρεωτική». Κι όπως είχε πει ο Μπεν-Γκουριόν τον Μάη του 1938 «είμαι υπέρ της υποχρεωτικής μεταφοράς. Δεν βλέπω κάτι ανήθικο σ’ αυτήν».     Η απόφαση του ΟΗΕ του Νοέμβρη του 1947 πρόβλεπε την ύπαρξη δυο κρατών, ενός ισραηλινού και ενός αραβικού. Το ισραηλινό έπαιρνε το 56% της Παλαιστίνης, τις πιο εύφορες εκτάσεις και τις παράκτιες πόλεις. Το πρόβλημα για την ισραηλινή ηγεσία ήταν ότι και με αυτή τη λύση ο μισός πληθυσμός του νέου κράτους θα ήταν Παλαιστίνιοι. Γι’ αυτό από τις αρχές του ’48 οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις άρχιζαν να εφαρμόζουν την «υποχρεωτική μεταφορά», δηλαδή την εθνοκάθαρση.    Η πιο γνωστή στιγμή της εθνοκάθαρσης ήταν η σφαγή του χωριού Ντερ-Γιασίν τον Απρίλη του 1948. Το έγκλημα διέπραξε η ακροδεξιά σιωνιστική οργάνωση Ιργκούν που υποτίθεται δεν έκφραζε την επίσημη ηγεσία του σιωνιστικού κινήματος και τη Χαγκανά, τον στρατό της. Όμως δεν ήταν κάποια «παραφωνία». Η εθνοκάθαρση είχε προετοιμαστεί μεθοδικά τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και με την αεροφωτογράφιση των παλαιστινιακών χωριών, και πήρε την τελική της μορφή με το Σχέδιο Ντάλετ (το τέταρτο γράμμα του εβραϊκού αλφαβήτου) τον Μάρτη του 1948 απ’ το επιτελείο της Χαγκανά.    Οι Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν, συστηματικά και βάρβαρα, σε αυτό που ονομάζουν Νάκμπα (Καταστροφή). Το αποτέλεσμα ήταν ότι περισσότερο από μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιοι  έγιναν πρόσφυγες, χωρίς δικαίωμα επιστροφής στα χωριά και τις πόλεις τους, άλλωστε πεντακόσια -σχεδόν τα μισά- καταστράφηκαν ολοσχερώς.     Έτσι το Ισραήλ έφτασε να ελέγχει το 80% της έκτασης της Παλαιστίνης. Το υπόλοιπο 20%, η σημερινή Δυτική Όχθη, πέρασε στον έλεγχο της ιορδανικής μοναρχίας που είχε φροντίσει να κλείσει σχετικές συμφωνίες από το 1947 με την ηγεσία του σιωνιστικού κινήματος (η Γάζα καταλήφθηκε από την Αίγυπτο). Οι Παλαιστίνιοι που απέμειναν στο εσωτερικό του κράτους υπόκειντο σε στρατιωτικό νόμο μέχρι το 1966 και ακόμα και σήμερα είναι πολίτες δεύτερης -στην καλύτερη περίπτωση- κατηγορίας. Οι απόγονοι των προσφύγων του 1948 δεν έχουν το δικαίωμα της επιστροφής στους τόπους τους.    Την αρχική υπεροπλία του το 1948 το Ισραήλ την είχε εξασφαλίσει από τη Ρωσία του Στάλιν, με τα φορτία τσέχικων όπλων που κατέφτασαν για να ενισχύσουν τον στρατό του. Όμως, ο πραγματικός στρατηγικός του ρόλος έγινε σύντομα ξεκάθαρος σε όλους. Ένα οπλισμένο σαν αστακός προπύργιο του δυτικού ιμπεριαλισμού στην «ταραγμένη» Μέση Ανατολή με τα πετρέλαιά της.    Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών τον Ιούνη του 1967 επισφράγισε αυτό το ρόλο. Ο ισραηλινός στρατός προέλασε και κατέλαβε τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, τη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τα Υψίπεδα του Γκολάν (στη Συρία) και τη Χερσόνησο του Σινά. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ικανοποιημένο: «οι Ισραηλινοί κέρδισαν τον πόλεμο μονομιάς, ξελάσπωσαν τις ΗΠΑ και υπηρέτησαν τα συμφέροντά τους, όπως και τα δικά μας».    Συμβιβασμός   Το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Χερσόνησο του Σινά αλλά μέχρι τώρα συνεχίζει να κατέχει τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι ακόμα και τα «σύνορα του ‘48» ήταν ένας συμβιβασμός για την ισραηλινή ηγεσία, ένα «ιστορικό λάθος που θα το πληρώσουν οι επόμενες γενιές» όπως είχε γράψει ο Μπεν-Γκουριόν. Η καρδιά του «Μεγάλου Ισραήλ» είναι η Ιερουσαλήμ και η Δυτική Όχθη (το Διαμέρισμα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας όπως ονομάζει την περιοχή επίσημα).    Το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα διεκδικούσε από τη γέννησή του ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη για τους ανθρώπους όλων των θρησκειών. Γι’ αυτό δεν αναγνώριζε ως «τετελεσμένα» τα αποτελέσματα της Νάκμπα και το κράτος του Ισραήλ.   Όμως, από τη δεκαετία του ’70 ο ρεαλισμός της ηγεσίας την έφερε να υιοθετήσει τη «λύση των δυο κρατών», στα «σύνορα του 1967» που είχε υιοθετήσει ο ΟΗΕ με το ψήφισμα 242 εκείνη τη χρονιά. Ήταν το βήμα που οδήγησε στις Συμφωνίες του Όσλο το 1993. Η Παλαιστινιακή Αρχή απέκτησε ένα περιορισμένο έλεγχο σε κάποιες «νησίδες» της Δυτικής Όχθης με αντάλλαγμα την αναγνώριση του Ισραήλ και την αόριστη υπόσχεση ότι κάποτε θα υπάρξει ένα «κανονικό» παλαιστινιακό κράτος.    Τριάντα χρόνια μετά, οι ισραηλινοί έποικοι έχουν φτάσει τις 700 χιλιάδες, η κλοπή της γης των Παλαιστίνιων συνεχίζεται, η Παλαιστινιακή Αρχή είναι πλήρως ανίσχυρη. Ο Μπλίνκεν, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μπορεί να υπόσχεται στον Μ. Αμπάς, τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, ότι «οι ΗΠΑ θα εργαστούν για την εκπλήρωση των νόμιμων παλαιστινιακών προσδοκιών για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους», αλλά αυτό που εννοεί είναι η νεκρανάσταση των χρεωκοπημένων Συμφωνιών του Όσλο.    Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον προβληματικό, δυνάμεις της Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ να προβάλλουν ως λύση στον αγώνα των Παλαιστίνιων -και αίτημα για το κίνημα αλληλεγγύης- τη «λύση» των δυο κρατών, στα «σύνορα του 1967». Μάλιστα σε άρθρο του στον Ριζοσπάστη της 27/10, ο Λ. Αναστασόπουλος υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής της Κ.Ε του κόμματος επιτίθεται στο ΣΕΚ και σε άλλες «ομαδούλες» επειδή: «δεν προτείνουν στο κίνημα το αίτημα ύπαρξης Παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ».    Το ΣΕΚ στηρίζει το ιστορικό αίτημα του παλαιστινιακού κινήματος για ένα ελεύθερο ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη για τους ανθρώπους όλων των θρησκειών, απαλλαγμένο από το ισραηλινό κράτος-απαρτχάιντ. Η ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να πάψει να συγκατοικεί στη «λύση» των δυο κρατών μαζί με υποστηρικτές του Ισραήλ, όπως ο Μητσοτάκης που αερολόγησε την περασμένη βδομάδα στο συνέδριο του Εκόνομιστ στην Αθήνα για την «αναβίωση του διαλόγου για δύο κράτη. Δηλαδή το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος χωρίς να απειλούν το δικαίωμα του Ισραήλ να έχει το δικό του κράτος».    Η διχοτόμηση της ιστορικής Παλαιστίνης, η «λύση των δυο κρατών» ήταν η αφετηρία από την οποία το σιωνιστικό κίνημα άρχισε να κτίζει το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Η πραγματική δικαίωση για τον αγώνα των Παλαιστίνιων είναι σύμφωνα με τα λόγια του ισραηλινού ιστορικού Ιλάν Παπέ: «Μια αποσιωνιστικοποιημένη, απελευθερωμένη και δημοκρατική Παλαιστίνη από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα. Μια Παλαιστίνη που θα υποδεχθεί πίσω τους πρόσφυγες και θα χτίσει μια κοινωνία η οποία δεν θα κάνει διακρίσεις στην βάση της κουλτούρας, της θρησκείας, της εθνικότητας». Κι η δύναμη για να γίνει πράξη αυτό όραμα είναι η εργατική επανάσταση στη Μέση Ανατολή που θα ανατρέψει τις δικτατορίες και τα διεφθαρμένα καθεστώτα τα οποία αστυνομεύει το κράτος του Ισραήλ για λογαριασμό των ΗΠΑ.  Categories: ΔιαλογοςΑποψειςΗμερομηνία: 09/11/2023 - 09:00