Όπως γνωρίζετε πριν από μια εβδομάδα είχαμε το μακελειό στην Άγκυρα στην διαδήλωση για την ειρήνη στην οποία συμμετείχαν μια σειρά από συνδικαλιστικές, αριστερές και σοσιαλιστικές οργανώσεις, το κουρδικό κίνημα και άλλες οργανώσεις.

Δυο βομβιστές αυτοκτονίας μετέτρεψαν την πλατεία σε λίμνη αίματος. Χάσαμε τουλάχιστον 102 συντρόφους. Τη στιγμή της έκρηξης στην πλατεία υπήρχαν 14 χιλιάδες. Είναι η πιο αιματηρή επίθεση στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας.

Είμαστε πολύ θυμωμένοι για το χαμό των συντρόφων μας, όμως αυτά που ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα έχουν διπλασιάσει τον θυμό μας. Αν έχετε ακούσει την ηγεσία του ΑΚΡ, αν διαβάσατε τις εφημερίδες που είναι φιλικά προσκείμενες προς το ΑΚΡ, θα νομίζατε ότι εμείς επιτεθήκαμε σε εκδήλωση του Ερντογάν. Οι ειδήσεις σχετικά με το μακελειό έχουν απαγορευτεί. Ο Ερντογάν παρόλο που έχασε τις εκλογές στις 7ης Ιουνίου που θα τον αναδείκνυαν σε πρόεδρο συνεχίζει να διοικά ενεργά την χώρα, Δήλωσε πως το ΡΚΚ και το ISIS είναι δύο τρομοκρατικές οργανώσεις που δεν διαφέρουν η μία από την άλλη. Ο πρωθυπουργός Νταβούτογλου δήλωσε πως έχει στα χέρια του τη λίστα των βομβιστών του ISIS αλλά δεν θα μπορούσε να τους συλλάβει χωρίς να έχουν κάνει κάτι. Στο μεταξύ, συλλαμβάνονται άνθρωποι για σχόλια στο διαδίκτυο που δήθεν προσβάλλουν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στο AKP προωθούν τον ηλίθιο αυτό ισχυρισμό πως το μακελειό οργανώθηκε από κοινού από το ISIS και το ΡΚΚ.

Σε ένα ημικατεχόμενο από την Τουρκία νησί, δεν χρειάζεται να πολυλογήσω για την βαρβαρότητα του Τουρκικού κράτους. Αλλά αυτό πρέπει να το αναφέρω.

Λίγα μόλις λεπτά από τις εκρήξεις η αστυνομία έριξε δακρυγόνα όπου κείτονταν οι νεκροί και οι τραυματίες, ανάμεσα σε κόσμο που προσπαθούσε να βρει και να σώσει τους τραυματίες. Μετά από αυτό εμπόδισαν και τα ασθενοφόρα να εισέλθουν στο χώρο. Ενώ διεξαγόταν όλο αυτό το χάος οι αστυνομικοί κοίταζαν τους συναγωνιστές μας με έναν ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπο.

Από αυτή την άποψη δεν έχει και τόση σημασία ποιος ανατίναξε την βόμβα. Το τούρκικο κράτος και η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για το τι προηγήθηκε και το τι επακολούθησε. Δυο μέρες πριν από τις εκλογές τις 7ης Ιουνίου τοποθετήθηκε βόμβα σε συγκέντρωση του HDP σε μεγαλύτερη πόλη του βόρειου Κουρδιστάν. Τον Ιούλη, επίθεση αυτοκτονίας στο Σουρουτς σκότωσε αρκετούς αριστερούς νέους που ήθελαν να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους στην αντίσταση ενάντια στο ISIS στο Κομπάνι.

Η ιστορία του Τούρκικου κράτους από το 1915 και την γενοκτονία των Αρμενίων είναι ιστορία δολοφονίας των καταπιεσμένων και των μειονοτήτων. Των Αλεβιτών, των αριστερών, των εργατών, των Ρωμιών, των Αρμενίων και των Κούρδων.

Είναι πολύ σημαντικό για τους μελλοντικούς μας αγώνες να καταλάβουμε την πολιτική συγκυρία μέσα στην οποία έγινε αυτό το μακελειό. Και για να την καταλάβουμε χρειάζεται να καταλάβουμε το πρόσφατο παρελθόν της Τουρκίας, τις δυναμικές που τροφοδοτούν την εξουσία του AKP. Χρειάζεται να καταλάβουμε και τον αγώνα των Κούρδων για ισότητα και ελευθερία.

Το βαθύ κράτος

Το Τούρκικο κράτος παρά την πολιτική της καταπίεσης και των γενοκτονιών που ακολούθησε στην ίδρυση του, δεν μπόρεσε να λύσει δυο προβλήματα, και έτσι δημιουργήθηκαν δυο παραδοσιακοί εχθροί. Ο πρώτος εχθρός είναι η απειλή της διάσπασης του κράτους από τους Κούρδους. Η δεύτερη απειλή είναι αυτή της αντιδραστικότητας μιας θρησκευτικής κοινότητας που δεν συμβιβάζεται με το κοσμικό κράτος.

Τα ιδρυτικά μέλη του AKP βγήκαν μέσα από την Ισλαμική κυβέρνηση του Ερμπακαν που ανατράπηκε από το μεταμοντέρνο πραξικόπημα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, ισχυριζόμενοι ότι είναι πιο ήπιοι. Το 2002 κερδίζουν τις εκλογές εκμεταλλευόμενοι την κατάρρευση της κυβερνητικής συμμαχίας μεταξύ της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς και του φασιστικού κόμματος, εν μέσω της οικονομικής κρίσης που κτύπησε την Τουρκία.

Το Τουρκικό κράτος δεν αρέσκεται σε αυτούς που προέρχονται από την Ισλαμική παράδοση. Μέσα στο στρατό άρχισαν οι διεργασίες για την ανατροπή του AKP με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Διεργασίες που φτάνουν στο αποκορύφωμα τους το 2007. Παρά το γεγονός ότι το AKP, ως ένα κεντροδεξιό, νεοφιλελεύθερο αστικό κόμμα, εξασφάλισε την δυνατότητα στην τουρκική κυρίαρχη τάξη να αυξήσει τον πλούτο της, η πλειοψηφία των καπιταλιστών τάχθηκε με τον στρατό. Το 2007, δυο μήνες πριν από τις εκλογές ο στρατός στέλνει τελεσίγραφο στο AKP.

Το AKP για να προστατευτεί από τους πραξικοπηματίες ακολούθησε μια έξυπνη τακτική. Ακολούθησε μια γραμμή που άγγιζε τα χρόνια προβλήματα της κοινωνίας και έκανε ανοίγματα σε όλους τους καταπιεσμένους. Στο Κουρδικό ζήτημα παραδέχτηκε πως το κράτος έκανε λάθος και υποσχέθηκε λύση. Υποστήριξε πως οι σχέσεις με την Αρμενία πρέπει να ομαλοποιηθούν και ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν οι πολιτικές των στρατιωτικών. Εξασφάλισε τις συνθήκες για να μπορούν οι εργαζόμενοι να βγάζουν τον μήνα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το AKP να αυξήσει τα ποσοστά του από 34% σε 47%. Συνήθως οι κυβερνήσεις που γίνονταν στόχος των πραξικοπηματιών, δυνάμωναν χάρη στο λαό, έτσι και το AKP.

Όμως τα τελευταία χρόνια, από τότε που γλίτωσε από την απειλή του στρατού, βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του AKP. Ο Ερντογάν και η παρέα του είναι ρατσιστές απέναντι στους Αρμένιους και τους Κούρδους. Στις δημοκρατικές διαδηλώσεις απαντούν με την αστυνομική τρομοκρατία όπως έκαναν στο Γκεζί. Απέναντι στους Αλεβίτες είναι δογματιστές.

Υποστηρίζουν την απαγόρευση των απεργιών και την καταπίεση των γυναικών και των ΛΟΑΤ ατόμων. Όμως αυτά δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν το AKP, διότι τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια έχουν διαμορφωθεί και διαμορφώνονται δυναμικές από τα κάτω που στέκονται στο πλευρό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Περάσαμε μια περίοδο όπου λόγω των αγώνων από τα κάτω, είδαμε την έξωση του στρατού από την πολιτική, την μαζικοποίηση του αιτήματος του Κουρδικού λαού για ισότητα, την αύξηση σε αριθμό των εκδηλώσεων μνήμης που πραγματοποιούνται από τους αγωνιστές της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Μια περίοδος όπου όλα αυτά τα αιτήματα για ελευθερία και ισότητα είχαν πιθανότητα νίκης. Σε μια τέτοια περίοδο το AKP αναγκάστηκε να αλλάξει και να γυρίσει την πλάτη σε όλα αυτά τα κομμάτια. Και μόλις το έκανε άρχισε και η πτώση της υποστήριξης που τύγχανε.

Τα κινήματα

Η αρχή του τέλους που έρχεται για το AKP, ήταν η αντίσταση στο Γκεζί. Η κυβέρνηση μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει τις «παγκόσμιες δυνάμεις», να χαρακτηρίζει όσο θέλει ως οπαδούς των πραξικοπηματιών αυτούς που βγήκαν στους δρόμους. Αυτοί που βγήκαν στους δρόμους στο Γκεζί ήταν μια γενιά που διαμορφώθηκε από τους αγώνες που αρίθμησα πιο πάνω. Είναι η ψυχή των αγώνων ενάντια στο AKP. Η πτώση του AKP ξεκίνησε με την αντίσταση στο Γκεζί.

Μετά από λίγο βγήκαν στην επιφάνεια οι ισχυρισμοί που αφορούσαν στους υπουργούς του AKP αλλά και στον ίδιο τον Ερντογάν για διαφθορά και κλεψιά. Αυτό το διάστημα, το AKP αναγκάζεται να έρθει σε ρήξη με τον πιο μεγάλο συνέταιρο του, την κοινότητα του Φετουλλαχ Γκιουλέν. Για να σώσει τον εαυτό του, το AKP, βαφτίζει τις κατηγορίες για διαφθορά ως μέρος μιας «πραξικοπηματικής ενέργειας». Για να δυναμώσει τον ισχυρισμό πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία εναντίον του, λέει ότι και οι δίκες των πραξικοπηματιών που διεξήγαγε η ίδια η κυβέρνηση του, ήταν και αυτές μέρος της σκευωρίας. Έτσι απολογείται στον στρατό και απελευθερώνει τους πραξικοπηματίες στρατηγούς και τα πιο βρώμικα στοιχεία του βαθέως κράτους και στη συνέχεια συνεργάζεται μαζί τους και κτυπά στους δρόμους.

Και καθώς το AKP παλεύει να ξεμπερδέψει με όλα αυτά, τον Μάη του 2014 σκοτώνονται 301 ανθρακωρύχοι στη Σόμα. Αυτό προκάλεσε μια έκρηξη του εργατικού κινήματος. Τον τελευταίο 1 ½ χρόνο βλέπουμε μια τρομακτική άνοδο στον αριθμό των απεργιών.

Αυτά έφεραν και τους καυγάδες που βλέπουμε τον τελευταίο 1 ½ χρόνο στο κόμμα. Στις δε εκλογές της 7ης Ιουνίου, το AKP έχασε το 1/5 των ψηφοφόρων του και δεν μπόρεσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η απάντηση του Ερντογάν σε αυτό ήταν η παρεμπόδιση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας και επανεκκίνησε τον πόλεμο ενάντια στους Κούρδους.

Αυτό είναι σημαντικό , διότι οι «διεργασίες για τη λύση», στο μυαλό του κόσμου σημαίνει τις διεργασίες για τη λύση του πιο μεγάλου προβλήματος ανισότητας στην Τουρκία. Το κράτος είχε παραδεχτεί πως η 100χρονη πολιτική άρνησης και οι πολεμικές πολιτικές που οδήγησαν 50 χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο τα τελευταία 30 χρόνια, έχουν αποτύχει και κάθισε στο τραπέζι με τους κούρδους. Παρόλο που το AKP κωλυσιεργούσε, οι συγκρούσεις σταμάτησαν από το 2013. Το αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν το διάβασμα της επιστολής του Οτσαλάν σε εκδήλωση στην προεδρική κατοικία παρουσία μελών του HDP και του AKP στα τέλη Ιανουαρίου 2015.

Ο Ερντογάν είχε δηλώσει και τότε πως αυτό δεν του άρεσε. Μετά και την ήττα της 7ης Ιουνίου έκανε ένα νέο σχέδιο. Με στόχο να εμποδίσει τα κέρδη των Κούρδων της Συρίας, εγκαταλείπει την πολιτική του στην Μ. Ανατολή και τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Παραχωρεί την βάση του Ιντσιρλίκ και συμμετέχει στην συμμαχία κατά του ISIS και ζητά ως αντάλλαγμα την διακοπή της στήριξης της Δύσης στους Κούρδους της Συρίας και βομβαρδίζει τις βάσεις του ΡΚΚ αρχίζοντας έτσι ξανά τον πόλεμο.

Έτσι, πριν από το μακελειό στην Άγκυρα, ζήσαμε μια περίοδο όπου το AKP αφήνει στην άκρη τις διεργασίες για τη λύση, σκοτώνει απλούς πολίτες στις Κουρδικές επαρχίες, σπάζει την ισχύουσα εκεχειρία με το ΡΚΚ, και η κυβέρνηση επιτίθεται με όλες τις δυνάμεις της στο ΡΚΚ. Έτσι η επιχείρηση για παρεμπόδιση της δημιουργίας Κουρδικού κράτους ή έστω αυτόνομης περιοχής στη Συρία, πέτυχε να κατευνάσει τις αντιδράσεις της Τουρκικής άρχουσας τάξης, του κράτους, ακόμη και των φραξιών του κόμματος του.

Όμως, η Τουρκία δεν αποτελείται μόνο από την ηγεσία του AKP. Όπως είπα και πριν, τα τελευταία χρόνια δόθηκαν πολλοί και δυνατοί αγώνες και κερδήθηκαν πολλά. Σήμερα παρά τις πολιτικές του AKP, 2 στους 3 ακόμη υποστηρίζουν τις διεργασίες λύσης. Η κυβέρνηση από την άλλη ακόμη σχεδιάζει πως θα καταφέρει να κερδίσει πίσω τους χαμένους ψηφοφόρους. Όπως διέρρευσε στον τύπο, σε μια συνάντηση του AKP, αρκετές σημαντικές προσωπικότητες παραδέχονται ότι οι πολιτικές τους είναι λανθασμένες και φοβούνται για περεταίρω απώλειες.

Είμαστε θυμωμένοι εξαιτίας των θανάτων αλλά δεν είμαστε απελπισμένοι. Τα πλήθη που κατέκλυσαν τις διαδηλώσεις καταδίκης του μακελειού της Άγκυρας, τόσο παγκόσμια όσο και την ίδια την Τουρκία, φωνάζοντας «Ερντογάν δολοφόνε», αντικατοπτρίζουν την ελπίδα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του AKP.

Την διήμερη απεργία που κηρύχτηκε από τα πιο δυναμικά συνδικάτα της Τουρκίας, ακολούθησε ένα αυθόρμητο κύμα θυμού που εκφράστηκε με διαδηλώσεις σε κάθε πόλη. Τόσο σε αυτές τις διαδηλώσεις όσο και στις κηδείες των δολοφονημένων υπήρξε έκρηξη θυμού ενάντια στο κράτος και την κυβέρνηση.

Οι βόμβες στόχευαν να καταστρέψουν την δυνατότητα μας να οργανώνουμε μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των εργατών, της ειρήνης και της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντικό να μεν εγκαταλείψουμε τους δρόμους. Όμως έχουμε ακόμη μια ευκαιρία. Σε δυο εβδομάδες θα διεξαχθούν πρόωρες εκλογές τη 1η Νοεμβρίου.

Το HDP, προϊόν της συμμαχίας της ριζοσπαστικής αριστεράς και του Κουρδικού κινήματος στις 7ης Ιουνίου πήρε το 13%, περνώντας έτσι το αντιδημοκρατικό όριο του 10% που επέβαλαν οι πραξικοπηματίες της 12ης Σεπτεμβρίου, και που υπερασπίζεται μέχρι θανάτου το AKP. Είναι σημαντικό να επαναλάβουμε αυτή την επιτυχία.

Έτσι και μεις ως DSIP ξεκινήσαμε μια καμπάνια κάτω από ο όνομα «η ψήφος μας στην ελπίδα». Σε αυτήν περίοδο κρίσης και αστάθειας που περνά η Τουρκία, προσπαθούμε να στείλουμε στη βουλή βουλευτές που θα αποτελέσουν την φωνή των καταπιεσμένων. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει σε όλο τον κόσμο μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον καπιταλισμό, ξεσηκωμούς και επαναστάσεις. Όλα αυτά δυναμώνουν τον αγώνα μας. Οι βόμβες, οι πιέσεις ακόμα και οι μαζικές δολοφονίες δεν θα μας σταματήσουν. Θα κερδίσουμε, η ειρήνη θα κερδίσει!

Μετάφραση Κυριάκος Κοιλιάρης