ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή
Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ σημαίνει μεγαλύτερη εμπλοκή στα πολεμοκάπηλα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
«Χρήσιμη» είναι μόνο η Αριστερά της ανατροπής [του Παναγιώτη Μαυροειδή]
Είμαστε στις μέρες που η τηλεόραση ξερνά πόλεμο και νεκροφιλία, ενώ δεν είναι λιγότερος ο τρόμος από το άνοιγμα των λογαριασμών. Τα πορτοφόλια των εργατικών νοικοκυριών είναι βομβαρδισμένα με τις ρουκέτες της ακρίβειας και της κερδοσκοπίας. Η ενέργεια, το νερό, τα βασικά τρόφιμα δεν είναι δεδομένα, επαρκή και σε προσιτές τιμές για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες. Η κυβέρνηση της ΝΔ τρέχει να μοιράσει στον «επιχειρηματικό κόσμο». Πραγματοποιεί μια αντίστροφη αναδιανομή χωρίς προηγούμενο, μεταγγίζοντας προς το κεφάλαιο λαϊκά εισοδήματα μέσω φοροληστείας. Ποσά μαμούθ φεύγουν για ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και «επενδυτικά σχέδια» περιβαλλοντικής καταστροφής και εργασιακής γαλέρας, ενώ η επικίνδυνη εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας δυναμώνει και διατυμπανίζεται με την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.
Να απαντήσουμε συνολικά και πολιτικά, τώρα. Αλλά πώς; Μια θλιβερή παρέλαση «αντιπολίτευσης από τα Lidl» συμπληρώνει το κάδρο της κυβερνητικής ασυδοσίας, σε έναν διαγωνισμό «υπευθυνότητας», «μετριοπάθειας» και σεβασμού των «ιερών αγελάδων» της μετα-μνημονιακής αστικής πραγματικότητας: Σεβασμός στο πλαίσιο της ΕΕ, της εξυπηρέτησης του χρέους, του ΝΑΤΟ, της γονυκλισίας στις ΗΠΑ, της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του κέρδους.
«Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!» απαντούν με κομπορρημοσύνη ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, Ελληνική Λύση, αλλά το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι ένα διαφορετικό κυβερνητικό κοστούμι και μίγματα διαχείρισης της άθλιας πραγματικότητας, χωρίς να αγγίζουν τίποτα από τα θεμέλιά της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν στα λόγια δεν μιλά περί αριστεράς όπως το 2010-2012. Ακόμη και τον ΕΝΦΙΑ δηλώνει ότι θα διατηρήσει! Το ΜΕΡΑ25 προβάλλει διαρκώς «χαριτωμένες» προτάσεις, υποσχόμενο πως αν κάποιος κλείσει τα μάτια, σχεδόν μπορούν τα πάντα να γίνουν καλύτερα, χωρίς να διακυβευτεί η «ευρωπαϊκή προοπτική» (για την οποία πάσχισε και επί ΣΥΡΙΖΑ ο Βαρουφάκης) και η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Πώς και δεν το είχαμε σκεφτεί ότι μπορεί και η πίτα να είναι ολόκληρη και όλοι οι σκύλοι χορτάτοι!
Το ΚΚΕ κινείται στο γνωστό δίπολο: Από τη μια κομμουνιστική επαγγελία ενός μέλλοντος με άρωμα ναφθαλίνης παρελθόντος και «υπαρκτού». Από την άλλη αγωνιστικό «σημειωτόν», ενώ ειδικά σε μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές καμπές, ενεργοποιεί όλη τη φοβία και εχθρότητα απέναντι σε δυναμικές που τείνουν να αμφισβητήσουν τα όρια των αστικών επιλογών και της «εθνικής στρατηγικής».
Χρειαζόμαστε μια αριστερά που μπορεί να σταθεί στο ύψος των αναγκών της λαϊκής δράσης. Που θα μπορεί να εμπνεύσει ένα ανατρεπτικό πολιτικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, αντικαπιταλιστικής αναφοράς. Το ζητούμενο δεν είναι ένας «πολιτικός χώρος», πολύ περισσότερο ένα ακόμη συμπλήρωμα κυβερνητικών λύσεων ή έστω «συνιστώσας» στη μια την άλλη επιμέρους κινηματική δράση. Οι πρωτόγνωρες σημερινές συνθήκες επιβάλλουν την ανασυγκρότηση και πλατιά συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πάνω στη βάση ενός προγράμματος σύγκρουσης με τον πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν, υπεράσπισης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος με επαναστατική προοπτική.
Για να επιβληθούν εδώ και τώρα οι αναγκαίοι κεντρικοί πολιτικοί στόχοι ανατροπής:
1.Εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας, πρώτα απ’ όλα της ενέργειας, των τροφίμων, των τραπεζών, για να υπερασπίσουμε τα δημόσια αγαθά. Κλείσιμο των χρηματιστηρίων ενέργειας και τροφίμων. Πάλη για τη διατροφική επάρκεια με ενίσχυση της μικρομεσαίας αγροτιάς και των πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών, με προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες έξω από τις επιταγές της ΚΑΠ και τους κανονισμούς της ΕΕ.
2. Γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, μείωση των ωρών εργασίας, διατίμηση σε όλα τα βασικά αγαθά, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κ.α.), κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
3. Διαγραφή του δημόσιου χρέους, και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών νοικοκυριών, ρήξη με το καθεστώς της διαρκούς επιτροπείας, έξοδος από την ΕΕ.
4. Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων, ειδικά του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, λεφτά για τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Έξοδος από το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό, απομάκρυνση των βάσεων.
5. Προστασία της φύσης ενάντια στην εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση, την καταστροφή βουνών και παραλιών
στο όνομα της «πράσινης μετάβασης», στις πόλεις τέρατα, σε ό,τι γεννά οικολογικές καταστροφές και πανδημίες. Ακύρωση των σχεδίων για εξορύξεις ορυκτών πόρων στις διεθνείς θάλασσες (ΑΟΖ).
Αν περιμένουμε αν και πότε θα τα εφαρμόσει μια κυβέρνηση, θα… περιμένουμε πολύ. Οι παραπάνω ζωτικοί στόχοι μπορούν μόνο να επιβληθούν. Η «χρήσιμη» αριστερά είναι αυτή που θα συμβάλει στην ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος με μαχητικά χαρακτηριστικά.
Πρόταση για ανασυγκρότηση και πλατιά συσπείρωση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
Θεμελιώδη βάθρα της δικής μας Αριστεράς είναι η ανυπακοή, οι απεργίες με διάρκεια, οι σκληρές μορφές πάλης, αλλά και η αδιάλλακτη κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση γενικά. Αυτά δίνουν «οξυγόνο» και εγκυμονούν καταστάσεις όχι απλά για να «μιλήσει ξανά ο δρόμος», ενάντια στην κατάθλιψη της ματαιωμένης κοινοβουλευτικού τύπου ελπίδας και την απελπισία της ανάθεσης, αλλά και για «στροφές» επαναστατικών γεγονότων. Ο ελεύθερος εργατικός συνδικαλισμός και τα δημοκρατικά λαϊκά δικαιώματα είναι τα δικά μας όπλα. Ταυτόχρονα με την προσπάθεια για διάκριση των εργατικών συμφερόντων από αστικά και δήθεν «πανεθνικά» συμφέροντα. Για να κερδίσουν οι εργάτες, πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο. Με επίγνωση ότι για να νικήσει η ζωή πρέπει να σπάσουν οι αλυσίδες που οι άλλοι θεωρούν δοσμένες: ΝΑΤΟ, ΕΕ, ιδιωτική ιδιοκτησία και καπιταλιστικά κέρδη. Στη βάση αυτή, ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στο πλαίσιο και πρωτοβουλιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προτείνουμε σε πολιτικές οργανώσεις, ρεύματα και αγωνιστές, να κινηθούμε με τόλμη μαζί και άμεσα. Για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα.
Categories: ΔιαλογοςΑποψειςΗμερομηνία: 10/05/2022 - 08:45Εγγυημένη κερδοσκοπία του κεφαλαίου, ψίχουλα στον λαό από τους..φόρους του!!
ΑΝΤΑΡΣΥΑ Γρεβενών: Τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικά εγκλήματα
Τ.Ε. ΓΡΕΒΕΝΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 5-5-2022
Τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικά εγκλήματα
Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα δίμηνο η εργατική τάξη πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στην περιοχή μας με έναν νεκρό. Δεν είναι η κακία ώρα που χτυπά μόνιμα αλλά η εργοδοτική αυθαιρεσία στα μέτρα ασφαλείας και στο μεροκάματο
Σκληρά και αναπάντητα τα ερωτήματα: γιατί ένας άνθρωπος 28 ετών να πεθαίνει στη δουλειά; Γιατί τα μέτρα υγιεινής και ασφαλείας δεν είναι παρά άλλη μια κούφια δέσμευση;
Γιατί αυτά τα εργατικά ατυχήματα-εργοδοτικά εγκληματικά τα σκεπάζει η σιωπή και η συγκάλυψη; Ανώνυμα τα θύματα, στο σκοτάδι η επωνυμία των επιχειρήσεων, ανύπαρκτοι οι έλεγχοι και η απόδοση ευθυνών, στα ψιλά η είδηση. ¨
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΓΡΕΒΕΝΩΝ εκφράζει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του εργαζομένου που έχασε τη ζωή τους, μετά από φωτιά στο εργοστάσιο παραγωγής Ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα στα Γρεβενά. Απαιτείται άμεση διερεύνηση των αιτιών και των ελλείψεων στην τήρηση των μέτρων ασφάλειας, όπως και για την απόδοση ευθυνών όπου υπάρχουν.
Απαιτείται η ανασυγκρότηση των ελεγκτικών μηχανισμών για την υγιεινή και ασφάλεια και τον τερματισμό της εργοδοτικής ασυδοσίας. Η ενεργητική παρέμβαση των εργατικών σωματείων είναι απαραίτητη σε αυτή την κατεύθυνση. Οι εργαζόμενοι και ο λαός της περιοχής απαιτούν, μαζί με τις συνολικές διεκδικήσεις για αξιοπρεπή αμειβόμενη δουλειά, το σταμάτημα της εργοδοτικής ασυδοσίας που ενισχύεται από τα εργατικά νομοσχέδια των κυβερνήσεων.
Αυτή είναι η ανάπτυξη που υπόσχεται το κεφάλαιο και σχεδιάζει μαζί με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Αυτή είναι η ζωή μας όταν αποθεώνεται η επιχειρηματικότητα και η κερδοσκοπία της. Γι αυτό μπαίνει στο στόχαστρο η συνδικαλιστική δράση και η διεκδίκηση των εργαζομένων για τις συνθήκες εργασίας, το μεροκάματο, τη σύνταξη και την ασφάλιση. Γι αυτό ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη ήρθε να προστεθεί στη μακριά αλυσίδα νομοθετημάτων που στοχοποιούν το δικαίωμα στα συνδικάτα να παλεύουν για μια καλύτερη ζωή.
Αυτή η βαρβαρότητα με τη σφραγίδα της ΕΕ έχει τη συναίνεση του επίσημου πολιτικού συστήματος, ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Βελόπουλος, αλλά και της φασιστικής ακροδεξιάς.
Η εργατική τάξη πληρώνει μαζί με ακρίβεια και φτώχεια και βαρύ φόρο αίματος στο βωμό τις στήριξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι καιρός να πάρει την υπόθεση της δουλειάς και της ειρήνης στα χέρια της ετσι ώστε να βάλει φραγμό στα σχέδια του.
Tags: ΤΟΠΙΚΕΣΓΡΕΒΕΝΩΝCategories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 05/05/2022 - 21:30
Υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου: Ούτε απαισιοδοξία, ούτε ηττοπάθεια [του Κώστα Παπαδάκη]
Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την 1η Μάη
1 TOY MAH
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΨΩΜΙ, ΥΓΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗ
Η φετινή Πρωτομαγιά μας βρίσκει μπροστά σε μια καταιγίδα. Τα μαύρα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν. Η ακρίβεια στο ρεύμα, στα τρόφιμα, στα νοίκια, κάνει την ζωή αβίωτη, η επίθεση στο δικαίωμα στην εργασία και του αγώνα (νόμος Χατζηδάκη) καλά κρατεί, η πανδημία επιμένει.
Η κυβέρνηση της ΝΔ που έφερε την κατάσταση έως εδώ σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων και με την συναίνεση στις βασικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ, προσπαθεί να μας πείσει για «όλα φταίει ο πόλεμος», όπως παλιότερα που για «όλα έφταιγε η πανδημία». Λες και έπεσαν απ τον ουρανό.
Αλλά δεν είναι έτσι!!
- Η κυβέρνηση της ΝΔ εμπλέκει την Ελλάδα στον πόλεμο. Δίνοντας όπλα, βάσεις, και βήμα στον Ζελένσκι και το ναζιστικό Τάγμα Αζόφ.
Σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα τάσσεται ανοιχτά με την πλευρά των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ε.Ε, παίρνοντας θέση σε ένα πόλεμο που είναι ληστρικός και άδικος από όλες τις πλευρές. Που διεξάγεται στο όνομα της «ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, ή της αποναζιστικοποίηση» αλλά στην πραγματικότητα γίνεται για το πετρέλαιο, τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς, το μοίρασμα και την εκμετάλλευση του πλανήτη, για το κέρδος των κάθε είδους «ολιγαρχών».
Όπως άλλωστε και στην γειτονιά μας. Πίσω από τις μεγάλες κουβέντες των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Τουρκία για την «κυριαρχικά δικαιώματα» και την «πατρίδα» κρύβονται οι ανταγωνισμοί και τα παζάρια για το ποια εταιρεία θα θησαυρίσει από την εκμετάλλευση των θαλασσών και την μοιρασιά των ΑΟΖ.
Στην πλάτη των λαών πάντα μένουν τα δισεκατομμύρια των εξοπλισμών, τα Ραφάλ και οι φρεγάτες, ο εθνικιστικός πυρετός, η φτώχια και -στο τέλος του δρόμου, η καταστροφή και ο πόλεμος.
- Η κυβέρνηση της ΝΔ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το πολιτικό σύστημα έχουν την απόλυτη ευθύνη για την πυρκαγιά της ακρίβειας και φτώχιας που απλώνεται καθημερινά.
- Στις εξωφρενικές αυξήσεις στο ρεύμα πληρώνουμε πριν απ’ όλα την εγκληματική πολιτική «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, μετατροπής του ρεύματος από κοινωνικό αγαθό σε χρηματιστηριακό εμπόρευμα. Πληρώνουμε τα ασύλληπτα υπερκέρδη του Μυτιληναίου, του Βαρδινογιάννη, του Λάτση, των ιδιωτών μετόχων της ΔΕΗ. Στην ακρίβεια στο ράφι πληρώνουμε πριν απ’ όλα, τον έλεγχο της παραγωγής και των τιμών από τις πολυεθνικές των τροφίμων, και τις τράπεζες.
Ο καπιταλισμός παραδέρνει μέσα στην κρίση του. Από όπου και να πιάσει κανείς της «άκρη του νήματος». Πόλεμος ακρίβεια, πανδημία, κλιματική αλλαγή, όλα έχουν στην ρίζα τους την εκμεταλλευτική μανία και το κέρδος, την προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του συστήματος με βάθεμα της εκμετάλευσης της εργασίας και λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της φύσης και της δημόσιας περιουσίας.
136 χρόνια μετά το Σικάγο, η εργατική τάξη και ο λαός βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλα ερωτήματα.
Είτε οι δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό τους σύστημα θα συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο στον δρόμο του πολέμου, της φτώχιας, των πανδημιών και της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Είτε η εργατική τάξη θα σταματήσει αυτή την πορεία υπερασπίζοντας το δικαίωμα στην ζωή, θα ανατρέψει την πολιτική τους, ανοίγοντας τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση που ο πλούτος ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν
Είτε θα παλέψουμε ενάντια στο κεφάλαιο και στην κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και σε κάθε κυβέρνηση που διαχειρίζεται την ίδια πολιτική
Είτε θα περιμένουμε από την κάλπη έναν νέο «κάλπικο» σωτήρα, κάποια επόμενη-«προοδευτική» κυβέρνηση, που θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με άλλο περιτύλιγμα. Η πολιτική των κάθε είδους «αριστερών» και «προοδευτικών κυβερνήσεων μέσα στα πλαίσια του συστήματος, που υπόσχονται φιλολαική πολιτική ενώ αφήνουν άθιχτες τις βάσεις τους οδηγούν σε ήττες.
Είναι η ώρα για ένα ισχυρό, ανασυγκροτημένο, πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα τα βάλει «στα ίσια» με τη κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την ΕΕ. Που δεν θα εγκλωβίζεται στην αναμονή και στην εκτόνωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Τον δρόμο δείχνουν οι διεθνείς αγώνες της εργατικής τάξης από την Google και την Amazon, που οι εργάτες οργανώνονται φτιάχνοντας τα δικά τους σωματεία, μέχρι την ΛΑΡΚΟ, την COSCO, τους «ντελιβεράδες», τους ηρωικούς υγειονομικούς που δίνουν την μάχη της ζωής και της προστασίας του ΕΣΥ, τους καθηγητές της δημόσιας εκπαίδευσης που υπερασπίζονται το δημόσιο σχολείο απέναντι στους ταξικούς φραγμούς, μέχρι την νεολαία που με την μαζική της αντίσταση έχει πετάξει έξω την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Η εργατική τάξη και αγώνες της, θα ξαναγράψουν την ιστορία.
Είναι ώρα για μια ισχυρή, μαχόμενη αντικαπιταλιστική αριστερά.
Που παλεύει να μην υπάρξει καμιά συμμετοχή στον πόλεμο, να φύγουν οι βάσεις του θανάτου και το ΝΑΤΟ. Που διεκδικεί λεφτά για παιδεία, υγεία, κοινωνικά αγαθά για όλους, αντί για φρεγάτες και Ραφάλ. Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξειςκαι πλήρη επαναφορά των ΣΣΕ, για να ζούμε με αξιοπρέπεια. Που παλεύει για να γίνουν η ενέργεια, τα τρόφιμα, η παιδεία, η υγεία, δημόσια αγαθά, έξω απ τα χρηματιστήρια, τις αγορές και τα κέρδη των λίγων, με εθνικοποίηση αυτών των τομέων. Που βάζει πάνω απ τους νόμους και τους κανονισμούς της ΕΕ, την «εξυπηρέτηση του χρέους» και τα ευρωμνημόνια τα λαϊκά συμφέροντας παλεύοντας για ρήξη αποδέσμευση απ αυτόν τον μηχανισμό των πολυεθνικών..
Για μια ακόμα φορά το ιστορικό δίλημμα είναι «επανάσταση και σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Απέναντι στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού η ελπίδα βρίσκεται στον ταξικό και διεθνιστικό αγώνα των εργαζομένων και όλου του λαού, για την ειρήνη των λαών και την ελευθερία, για την ήττα της πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου, για την επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση και την εργατική χειραφέτηση.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
ΟΛΕΣ & ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ
Categories: ΑνακοινώσειςΑνακοινωσεις-Δελτια Τυπου: Ανακοινωσεις-Δελτια ΤυπουΗμερομηνία: 01/05/2022 - 03:00
Ο Τσίπρας θα βρει μπροστά του την οργισμένη εργατική τάξη που της γυρίζει την πλάτη [του Γιώργου Ράγκου]
Το σύνθημα στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν: "Νέα Αρχή, Πολιτική Αλλαγή, Προοδευτική Κυβέρνηση". Ο Αλέξης Τσίπρας, από την εναρκτήρια ομιλία του στο Συνέδριο, φρόντισε να ξεκαθαρίσει τι σημαίνουν και οι τρεις στόχοι: μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, εκλογική νίκη και σχηματισμό "προοδευτικής κυβέρνησης".
Θεωρητικά, το Συνέδριο αποτέλεσε μία θριαμβευτική κυριαρχία του Τσίπρα και της γραμμής του. Δεν υπήρχε από καμία οργανωμένη τάση ούτε αμφισβήτηση του ίδιου αλλά, κυρίως, ούτε της πολιτικής κατεύθυνσης.
Τα στελέχη της αριστερής αντιπολίτευσης ("Ομπρέλα"), αφού φρόντιζαν να ξεκινάνε τις τοποθετήσεις τους με το "ένας είναι ο Πρόεδρος" και να θυμίζουν τις "ομόφωνα προτεινόμενες πολιτικές θέσεις του Συνεδρίου", έδωσαν μάχη μόνο ενάντια στις προτεινόμενες οργανωτικές αλλαγές. Ο τρόπος και τα επιχειρήματα με τα οποία δώσανε αυτή τη μάχη ήταν εύκολη λεία για τους Προεδρικούς που τους κατηγορούσαν, άλλοτε κομψά άλλοτε όχι και τόσο, για «μάχη καρεκλών που δεν ενδιαφέρει την κοινωνία».
Το ερώτημα αυτών των στελεχών προς τον Τσίπρα και τους Προεδρικούς ήταν ότι αφού δεν υπάρχει ούτε ηγετική αμφισβήτηση του Τσίπρα ούτε πολιτική διαφωνία για τα πεπραγμένα και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να υπάρχει «διχασμός στο οργανωτικό»; Γιατί να μην εκλέξει το Συνέδριο τον (μοναδικό υποψήφιο) Πρόεδρο και την ΚΕ, όπως έγινε και στα προηγούμενα Συνέδρια, αντί να γίνει η εκλογή απ' ευθείας από τα μέλη τον Μάιο; Το ερώτημα μπορεί και να αντιστραφεί. Γιατί ο Τσίπρας, από τη στιγμή που είναι παντοδύναμος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, διαλέγει μία ευθεία σύγκρουση με την αντιπολίτευση, διακινδυνεύοντας να τσαλακώσει την εικόνα "ενότητας και νίκης" του Συνεδρίου, παραμονή των εκλογών;
Η απάντηση είναι ότι το οργανωτικό είναι άρρηκτα δεμένο με τον πολιτικό και στρατηγικό χαρακτήρα ενός κόμματος. Η δεξιά στροφή που είχε ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί και την ανάλογη οργανωτική στροφή.
Η "σύγχρονη ευρωπαϊκή" σοσιαλδημοκρατία έχει ξεμπλέξει, από καιρό, με τα οργανωμένα μέλη, τις οργανώσεις βάσης και όργανα που εκλέγονται από και λογοδοτούν στα οργανωμένα μέλη. Για την “σύγχρονη” σοσιαλδημοκρατία, το κόμμα είναι "κλειστοί μηχανισμοί αποκομμένοι από την κοινωνία" και αυτό που χρειάζεται είναι μία "χαρισματική ηγεσία" που θα έχει το ελεύθερο να παίρνει αποφάσεις και ο κόσμος θα "κρίνει" αυτές τις αποφάσεις με την ψήφο του στις εκλογές.
Αυτή τη διαδικασία θέλει να ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την νέα οργανωτική δομή που ψήφισε, με πλειοψηφία 75%, στο Συνέδριο του.
Αντίφαση
Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε, με κορμό την πάλαι πότε ευρωκομουνιστική αριστερά, σαν ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα. Και, σαν τέτοιο, κουβαλούσε πάντα την αντίφαση της αστικής πολιτικής και της οργανωμένης αριστερής βάσης. Αυτή η αντίφαση υπήρχε και όταν ήταν στο 3% και όταν ήταν στο 32% στις κάλπες. Όλες οι «κωλοτούμπες» της ηγεσίας, και στη περίοδο της διακυβέρνησης και στη περίοδο της αντιπολίτευσης, έπρεπε να «λογοδοτήσουν» σ' αυτή την οργανωμένη βάση. Ακόμα και όταν τα οργανωμένα μέλη ήταν δυσανάλογα λίγα, σε σχέση με την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν οι τοπικές οργανώσεις φυτοζωούσαν, ακόμα και όταν δημιουργήθηκαν, διορισμένα από την ηγεσία, ενδιάμεσα καθοδηγητικά όργανα, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα ένα βαρίδι για τους ελιγμούς του «χαρισματικού ηγέτη» Τσίπρα και της ηγεσίας του.
Ο Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει, και πέτυχε στο Συνέδριο, να έχει τα «χέρια ελεύθερα» και για το είδος της αντιπολίτευσης απέναντι στη κυβέρνηση Μητσοτάκη και για τα σενάρια συνεργασίας της μελλοντικής "προοδευτικής κυβέρνησης" και για την πολιτική που αυτή θα ακολουθήσει.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η νίκη του Τσίπρα θα δουλέψει. Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι. Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα «φιλί ζωής» στη κυβέρνηση της ΝΔ που βρίσκεται με την «πλάτη στο τοίχο» εξαιτίας της οργής και των αγώνων που δίνει ο κόσμος από τη πρώτη στιγμή.
Η εργατική τάξη παλεύει για να πέσει η κυβέρνηση του θανάτου, της φτώχειας, του πολέμου, του ρατσισμού, του σεξισμού, της περιβαλλοντικής καταστροφής, αλλά ο Τσίπρας κάνει πως δεν βλέπει αυτούς τους αγώνες και τα αιτήματα που έχουν διαμορφώσει. Λίγες μέρες πριν το Συνέδριο υπήρχε η εμβληματική πανεργατική απεργία της 6ης Απρίλη αλλά ο Τσίπρας δεν βρήκε να πει μία λέξη γι’ αυτή την απεργία και στις δύο ομιλίες του.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η «πολιτική αλλαγή» δεν θα έρθει από τους αγώνες του κόσμου στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στο δρόμο, αλλά με τη ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ αυτού του κόσμου «στην κάλπη της απλής αναλογικής, όποτε και αν ο Μητσοτάκης αποφασίσει να τη στήσει», υλοποιώντας ένα «ρεαλιστικό» πρόγραμμα με «5+1 σημεία για να ανασάνει η κοινωνία και ο λαός».
Εγκαταλείπει και αυτό το αίτημα για άμεσες εκλογές, συναινώντας στη γραμμή των εγχώριων και ευρωπαϊκών επιτελείων ότι τώρα δεν είναι ώρα για πρόωρες εκλογές, δίνει χρήσιμο πολιτικό χρόνο στον Μητσοτάκη για να προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί και να πάρει πρωτοβουλίες και, κυρίως, απομακρύνεται από το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, την εργατική τάξη.
Αυταπάτη
Η αντίληψη ότι ο κόσμος της δουλειάς, όταν με το καλό έρθει η ώρα των εκλογών, θα χρησιμοποιήσει το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με μισή καρδιά έστω και με χαμηλές προσδοκίες, ως το μόνο «ρεαλιστικό» τρόπο για να ξεφορτωθεί τη ΝΔ είναι εκτός από κοινοβουλευτικό κρετινισμό και μεγάλη αυταπάτη. Μπορούν να ρωτήσουν τον Γιωργάκη Παπανδρέου πως έχασε τις εκλογές το 2007.
Τα περίφημα «5+1 σημεία», ακόμα και αν υλοποιηθούν και δεν θα έχουν την τύχη του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», είναι και «ψίχουλα» και δεν αγγίζουν τη ρίζα του προβλήματος που είναι τα «όρια της οικονομίας», η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Σε μία περίοδο στασιμοπληθωρισμού, σαν τη σημερινή, αυτά τα όρια είναι και πολύ στενά. Γι' αυτό, π.χ., κουβέντα για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς παρά μόνο δέσμευση για τον κατώτατο μισθό στα 800 ευρώ, που δεν αρκεί ούτε για το νοίκι και το ρεύμα. Κουβέντα για κρατικοποίηση των εταιριών ενέργειας και έξοδο από το χρηματιστήριο ενέργειας παρά μόνο μία αόριστη και ασαφή δέσμευση για "αποκατάσταση του Δ στη ΔΕΗ".
Δεν είναι μόνο τα διαπιστευτήρια στην οικονομική πολιτική. Είναι και τα διαπιστευτήρια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Η στήριξη στη γραμμή της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν ήταν μόνο λόγια. Η ίδια η παρουσία και η ομιλία του Ζάεφ στο Συνέδριο είναι η υπενθύμιση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που "τακτοποίησε" τις "εκκρεμότητες" στα Δυτικά Βαλκάνια για να μπορεί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ να βάλουν πόδι στη περιοχή. Τέτοιες "τακτοποιήσεις", που αποκτούν τεράστια σημασία για το στρατόπεδο της Δύσης στη περίοδο του πολέμου στην Ουκρανία, είναι απαραίτητες στις "εκκρεμότητες" του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού που υπάρχουν στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι πολιτικές συνεργασίες απαιτούν και «θυσίες». Οι σχέσεις με το ΚΙΝΑΛ είναι πολύ σημαντικές για να «χαλάσουν» από την τοποθέτηση της Άννας Πήλιου για τις σχέσεις του ΚΙΝΑΛ με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Η «νέα αρχή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη τα «δικά του» ΜΜΕ. Αμέσως μετά το Συνέδριο, ο Νίκος Ξυδάκης καρατομήθηκε από διευθυντής στο ρ/σ «στο Κόκκινο» επειδή διαφώνησε με τις αναδιαρθρώσεις και το νέο σχέδιο για τα κομματικά ΜΜΕ που προβλέπει μείωση του προϋπολογισμού και απολύσεις εργαζομένων.
Υπήρχαν και «παραφωνίες» στο Συνέδριο. Αρκετοί σύνεδροι που μίλησαν κάνανε σωστή κριτική και στη πολιτική και στο νέο οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοια μέλη. Μέλη που, σε κόντρα με τη γραμμή και την ηγεσία τους, παλεύουμε μαζί σε πολλά μέτωπα. Ήρθε η ώρα, όμως, να κάνουν και αυτοί τη δικιά τους στροφή αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την ηττημένη γραμμή της διαχείρισης αυτού του βάρβαρου συστήματος, στη νικηφόρα γραμμή της εργατικής επανάστασης και του σοσιαλισμού. Γιατί το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" δεν είναι σύνθημα, είναι επιλογή πολιτικής στρατηγικής και αντίστοιχης στράτευσης. Και είναι μια επιλογή που δίνει προοπτική στην οργισμένη εργατική τάξη, αυτήν που ο Τσίπρας υποτιμάει.
Εργατική Αλληλεγγύη, 27/04/2022, No 1519
Categories: ΔιαλογοςΑποψειςΗμερομηνία: 28/04/2022 - 09:00