Mε αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ του Αγκαστινιωτη η νεολαία της ΔΡΑΣΥ/EYLEM οργάνωσε επίσκεψη στο μνημείο και το χώρο του εγκλήματος όπου τουρκοκύπριοι δολοφονήθηκαν τον Αύγουστο του 74 με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Όσο και αν ήμασταν προετοιμασμένοι που είδαμε το ντοκιμαντέρ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή. Για αυτά δεν μας έχουν μιλήσει ποτέ στα σχολεία. Μαθαίνουμε μόνο για τα εγκλήματα και την βαρβαρότητα του Αττίλα .

Στην Αλοα γνωστοί εοκαβητατζίδες δολοφόνησαν 37 γυναικόπαιδα και στην Μάραθα και Σανδαλάρι άλλα 89 γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους. Η ψυχρή δολοφονία άμαχων και το ξεκλήρισμα ολόκληρων οικογενειών είναι μια μαύρη σελίδα και ένα στίγμα της δικής μας πλευράς. Η ταφόπλακα και οι στήλες με τα ονόματα άλλα και οι ηλικίες τους σε πλακώνουν. Από την μικρή Σελτέν 16 ήμερων που βρέθηκε καμένη στην αγκαλιά της μάνας της 28 χρονών μαζί και τα αδέλφια τις 2 και 4ων χρονών μέχρι ηλικιωμένους 84 ετών.

Ακλούθησε η επίσκεψη στο σχολείο, όπου δολοφονήθηκαν οι μαθητές του χωρίς να ξέρουν το γιατί, χωρίς να φταίνε για κάτι. Τα ονόματα των μαθητών βρίσκονται γραμμένα στον πίνακα του σχολειού. Η φωτογραφίες τις όποιες έβγαλαν για το τέλος της χρόνιας έχουν γίνει πλέον αναμνηστικά πλαισιώνοντας τους τείχους του σχολείου το οποίο τώρα έχει γίνει μουσείο για τους αδικοχαμένους.

Τι απέγιναν όμως οι δολοφόνοι; Αυτοί που ακόμη θεωρούν το έγκλημα τους «σωστό και πατριωτικό καθήκον» καθώς «ξέπλυναν» την πατρίδας τους. Πολλοί από αυτούς πλαισιώνουν τωρινές κυβερνήσεις με «καθαρή» πλέον συνείδηση καθώς δεν σκότωσαν αθώα γυναικόπαιδα αλλά «σκυλιά» όπως χαρακτήριζαν τους τουρκοκύπριους.

Το να μιλάμε για τον πόνο των ανθρώπων της δικής μας πλευράς πονάει αλλά είναι εύκολο και όλοι μας το κάνουμε. Το σημαντικό και δύσκολο είναι να μιλήσουμε για το πόνο των ανθρώπων της άλλης πλευράς

Άδωνις Αγιομαμίτης