Για 18 μέρες οι νοσηλευτές έγραφαν ιστορία. Έγραψαν μια από τις πιο όμορφες σελίδες του εργατικού κινήματος στη Κύπρο. Η απεργία τους θα είναι σημείο αναφοράς για τους μελλοντικούς αγώνες που θα χρειαστεί να δώσουν τόσο οι ίδιοι αλλά και άλλοι κλάδοι εργαζομένων.
Έδωσαν μια άνιση μάχη με πανίσχυρους αντιπάλους. Αντιμετώπισαν μια ανάλγητη και αδίστακτη τρόϊκα, Αβέρωφ, Γεωργιάδης, Πετρίδης, που τους απειλούσε και τους συκοφαντούσε καθημερινά, και έναν πρόεδρο που με υπεροψία και αλαζονεία τους έδινε τελεσίγραφα. Αντιμετώπισαν τον άγριο πόλεμο από την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ που ήθελε πάση θυσία να τους συντρίψει. Αντιμετώπισαν έναν αδίστακτο αρχιεπίσκοπο που συντάχθηκε με το κεφάλαιο και την εργοδοσία, (όπως έκανε πάντα η ηγεσία της εκκλησίας από τις απεργίες του ’48 μέχρι σήμερα). Αντιμετώπισαν μια πρωτοφανή επίθεση από την πλειοψηφία των ΜΜΕ με ψέματα, διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες. Αντιμετώπισαν εκείνον το γραφικό τύπο με την παρέα του που παρίστανε τον εκπρόσωπο των ασθενών, αλλά στην ουσία έπαιζε το παιχνίδι της κυβέρνησης.
Ακόμη και η συμπαράσταση που είχαν από άλλες συντεχνίες ήταν στην πραγματικότητα φραστική και καμιά στιγμή δεν μετατράπηκε σε έμπρακτη στήριξη του αγώνα τους, με κάλεσμα για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις τους, ενίσχυση του απεργιακού τους ταμείου και άλλα.
Μπορεί η μεγάλη μάζα των εργαζομένων να έβλεπε με συμπάθεια τον αγώνα τους αλλά ήταν συνεχώς εκτεθειμένη στη προπαγάνδα και τα ψέματα του αντίπαλου που είχε όλα τα μέσα στη διάθεση του.
Παρ όλα αυτά έδειξαν μια τεράστια αντοχή, ενότητα και αποφασιστικότητα, προκαλώντας τον εκνευρισμό του Υπουργού Υγείας και της Κυβέρνησης. Τα «νοσοκομούθκια» δεν γονάτισαν όπως τους περίμεναν μέσα σε λίγες μέρες. Αντίθετα έδιναν κάθε μέρα μαθήματα μαχητικότητας και αγωνιστικότητας. Ο πανικός της κυβέρνησης φάνηκε τις τελευταίες μέρες που κατάφυγαν στα τελεσίγραφα, τους εκβιασμούς και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.
Παρ όλα αυτά οι νοσηλευτές της ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ πέτυχαν μια σημαντική νίκη.
Δεν κέρδισαν τα άμεσα αιτήματα τους για αναγνώριση και επαρκή στελέχωση αφού δεν πήραν τίποτα χειροπιαστό εκτός από κάμποσες υποσχέσεις και δεσμεύσεις για ένα διάλογο και ένα καταληκτικό χρονοδιάγραμμα για το τέλος Αυγούστου. Αυτά όταν προέρχονται από μια κυβέρνηση που έκανε το «δεσμεύομαι» το πιο μεγάλο ανέκδοτο της θητείας της δεν έχουν και μεγάλη αξία. Αφού τώρα εξασφάλισε το κλείσιμο της απεργίας σε μια ευαίσθητη προεκλογική περίοδο, μετά τις εκλογές μπορεί να κάνει ότι θέλει. Εξάλλου ελπίζει ότι μέχρι τότε θα καταφέρει να ποινικοποίηση τις απεργίες στους «ευαίσθητους τομείς» όπως η υγεία οπότε δεν θα ανησυχεί ότι θα αντιμετωπίσει ξανά τους νοσηλευτές στους δρόμους. (αρκετές νύχτες τους έβλεπαν στον ύπνο τους).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένους τους συσχετισμούς δυνάμεων και αυτά που πήραν οι νοσηλευτές είναι πολλά.
Κέρδισαν όμως και κάτι πολύ πιο σημαντικό, και ανεκτίμητο, αυτές τις 18 μέρες. Κέρδισαν την αυτοπεποίθηση της συλλογικής τους δύναμης. Είδαν πόση δύναμη έχουν όλοι μαζί. Έμαθαν την αξία της ενότητας και της αλληλεγγύης. Άνθρωποι που μέχρι χτες δεν γνωρίζονταν ή είχαν μια τυπική σχέση έγιναν συναγωνιστές σε ένα δίκαιο και ευγενή αγώνα και έμαθαν να στηρίζονται ο ένας πάνω στον άλλο. Ακόμη και συνάδελφοι τους από την ΠΑΣΥΔΥ συστρατεύτηκαν μαζί τους ή έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα τους (με εξαίρεση τα «κοπέλια» του Χατζηπέτρου). Θυμήθηκαν και θύμισαν την τεράστια αξία της εργατικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας στους εργατικούς χώρους και στους αγώνες. Εφάρμοσαν δημοκρατικές διαδικασίες που έχουν ξεχαστεί από τις περισσότερες συντεχνίες, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα. Μετέτρεψαν τις Γενικές Συνελεύσεις σε χώρους ζωντανής συζήτησης, ζύμωσης και λήψης αποφάσεων. Ξαναθύμισαν τι σημαίνει δυναμική κινητοποίηση οργανώνοντας μερικές από τις πιο δυναμικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Έβαλαν την φρεσκάδα και τη φαντασία τους σε συνθήματα. Έδειξαν ακόμη το μεγαλείο της ψυχής τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους εκεί και όπου χρειάστηκε σε έκτακτα περιστατικά, (πρόσφυγες στο Λατσι, έγγυος γυναίκα που ξεγέννησαν, προσωπικό ασφαλείας).
Γι όλα αυτά θα πρέπει να είναι περήφανοι οι νοσηλευτές. Αυτά είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνουν όχι μόνο στους εαυτούς τους αλλά συνολικά στην εργατική τάξη. Είναι μια παρακαταθήκη που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στους αγώνες που έχουν μπροστά τους. Η κυβέρνηση δεν έχει πραγματικά πρόθεση να ικανοποιήσει το αίτημα τους για αναγνώριση γιατί αυτό θα έβαζε σε αμφισβήτηση τη συνολική πολιτική λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων που θέλει να επιβάλει. Θα χρειαστεί να ξαναβγούν στους δρόμους οι νοσηλευτές και τότε θα μπορούν να το κάνουν έχοντας στο οπλοστάσιο τους τις εμπειρίες αυτού του αγώνα.
Θα πρέπει ακόμη να μάθουν από τα λάθη και τις αδυναμίες που είχε ο αγώνας τους. Θα πρέπει πάνω απ όλα να καταλάβουν ότι δεν έχουν μια θέση στη παραγωγική διαδικασία που τους επιτρέπει όταν κάνουν απεργία να κτυπούν άμεσα τα κέρδη του εργοδότη και να του προκαλούν μεγάλη ζημιά που θα τον αναγκάσει να υποχωρήσει. Το κόστος για τον εργοδότη, τη κυβέρνηση στη δική τους περίπτωση είναι πολιτικό. Θα πρέπει να κερδίσουν τη μάχη της πληροφόρησης. Θα πρέπει να μεταφέρουν τον αγώνα τους μέσα στην ίδια την κοινωνία, να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της. Θα πρέπει να συνδέουν τα αιτήματα τους με τα κοινωνικά αιτήματα για καλύτερες υπηρεσίας υγείας, για περισσότερες δαπάνες για την υγεία. Θα πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι αυτό το ρόλο αφού θα έχουν τα ΜΜΕ εναντίον τους, μέσα από εξορμήσεις για πληροφόρηση και για μάζεμα υπογραφών συμπαράστασης για οικονομική στήριξη, και γενικά με εκδηλώσεις που να δίνουν την ευκαιρία στο κόσμο να εκφράσει την αλληλεγγύη του. Η μεγάλη μάζα του κόσμου είναι μαζί τους, γνωρίζει και σέβεται το τεράστιο έργο των νοσηλευτών.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κατασυκοφάντηση των νοσηλευτών θα συνεχίσει και τις επόμενες μέρες, βδομάδες και μήνες από την κυβέρνηση, τον Συναγερμό και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν. Θα πρέπει και αυτοί από τώρα να ετοιμάζονται, να στέλνουν άρθρα στις εφημερίδες, να οργανώνουν εκδηλώσεις και να εξηγούν τις θέσεις τους. Η διαπραγμάτευση και ο διάλογος που υποσχέθηκε η κυβέρνηση θα πρέπει να γίνει με πλήρη διαφάνεια και όχι πίσω από κλειστές πόρτες όπου οι εκβιασμοί και οι απειλές της κυβέρνησης και της ηγεσίας της ΠΑΣΥΔΥ θα ασκούν τεράστια πίεση στους ηγέτες της ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ. Η δυναμική στήριξη των μελών θα είναι αυτή που θα τους δίνει τη δύναμη να αντέχουν.
Η ιστορία που έγραψαν αυτές τις 18 μέρες και όσα κέρδισαν είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για τη τελική δικαίωση. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, στους νοσηλευτές/τριες, στην ηγεσία τους και στον κάθε ένα και τη κάθε μια ξεχωριστά που συνέβαλε σε αυτόν τον μεγάλο και ιστορικό αγώνα.