Η ουσία της διαφοράς των εκπαιδευτικών με την κυβέρνηση ήταν από την αρχή η αυθαίρετη και μονόπλευρη απόφαση της κυβέρνησης να αλλάξει τους όρους εργοδότησης, να τους αφαιρέσει δικαιώματα και να πλήξει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες τους. Γι’ αυτό και από την αρχή δήλωσαν ότι δεν θα δεχτούν τίποτα λιγότερο από την απόσυρση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου της 4ης Ιουλίου.
Και πολύ σωστά έκαναν. Η κυβέρνηση σαν εργοδότης παραβίασε τις συμφωνίες που οι ίδια έκανε με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, παραβίασε τα εργασιακά θέσμια και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ήταν μια παράνομη, άδικη και ανήθικη απόφαση που δημιουργεί ένα σοβαρό προηγούμενο για την ίδια και τους άλλους εργοδότες όποτε θέλουν να παραβιάζουν τις συλλογικές συμβάσεις και τις συμφωνίες και να αλλάζουν τους όρους εργοδότησης των εργαζομένων, να τους αφαιρούν δικαιώματα και ωφελήματα. Προσπάθησε μάλιστα να επιβάλει αυτή την απόφαση με απειλές, συκοφαντίες και εξευτελισμό των εκπαιδευτικών και απαξίωση τους στα μάτια της κοινωνίας.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που εργοδότης παραβιάζει τις συλλογικές συμβάσεις. Οι ξενοδόχοι, οι εργολάβοι, οι καταστηματάρχες, και πολλοί άλλοι, με αφορμή την κρίση του 2013, επέβαλαν με το έτσι θέλω νέους όρους εργοδότησης, νέα ωράρια, άθλιες συνθήκες ασφάλειας και ελάχιστους μισθούς. Πολύς κόσμος ζει σήμερα σε ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί ο εργοδότης που παραβιάζει τις συμβάσεις είναι το ίδιο το κράτος που θα έπρεπε να είναι ο θεματοφύλακας τους. Αν περάσει και αυτό τότε τίποτα δεν τους σταματά να κάνουν ότι θέλουν και να μας επιβάλλουν τις πολιτικές που τους συμφέρουν.
Αυτό ήταν το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης από την αρχή. Τα διάφορα περί εξορθολογισμού είναι παραμύθια. Μπορεί να επεδίωκε και άλλα οφέλη η κυβέρνηση με αυτή την απόφαση, όπως την υποβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου προς όφελος των ιδιωτικών σχολών ή να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού από το σκάνδαλο του Συνεργατισμού, αλλά το βασικό ήταν να τσακίσει την όποια αντίσταση στα σχέδια της και να δείξει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να λογαριάζει κανένα.
Αυτό άρχισε να το βλέπει και πολύς κόσμος παρά την παραπληροφόρηση από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, και σιγά – σιγά άρχισε να αγκαλιάζει αυτό τον αγώνα. Έτσι φτάσαμε στο μεγάλο συλλαλητήριο με 15,000 κόσμο, την μεγαλύτερη αντικυβερνητική διαδήλωση έξω από το Προεδρικό από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η στήριξη που είχαν οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών ήταν πρωτοφανής και πέρα από κάθε προσδοκία. Αυτό τους έδωσε τη δύναμη να αντέξουν τα επικοινωνιακά κόλπα της κυβέρνησης που πανικόβλητη έψαχνε τρόπους να σώσει το κύρος της και να διασφαλίσει την δυνατότητα της να ολοκληρώσει αυτό το έργο, στο μέλλον όταν θα βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Για να μπορεί να ελπίζει σε κάτι τέτοιο όμως θα πρέπει να διασώσει την απόφαση της 4ης Ιουλίου. Μπορεί να την κάνει λάστιχο και να χωρέσει ότι θέλετε μέσα. Μπορεί να δεχτεί να υποχωρήσει στα μισά ή και περισσότερα από αυτά που άρπαξε, φτάνει να μην την αποσύρει ολοκληρωτικά. Να μην παραδεχτεί δηλαδή ότι έκανε λάθος.
Αν αυτό γίνει αποδεχτό είτε με την συμφωνία των ηγεσιών των εκπαιδευτικών είτε απλά με την ανοχή τους τότε δεν θα έχει καμιά σημασία η οποιαδήποτε συμφωνία κάνουν μαζί της, έστω και αν επιστρέψει τα 8 από τα 10 που πήρε, αφού θα μπορεί όποτε θέλει στο μέλλον να ξανακάνει το ίδιο. Να παραβιάσει δηλαδή τα συμφωνημένα και να πάρει άλλα είκοσι, να μας δίνει τα δέκα πίσω και να κρατά τα δέκα, που δεν θα της τα δίναμε ποτέ με ελεύθερες διαπραγματεύσεις.
Γι αυτό θα πρέπει να αναγκαστεί να αποσύρει την απόφαση της 4ης Ιουλίου. Αυτό στην πράξη θα σημαίνει ότι παραδέχεται ότι έκανε λάθος και θα είναι δύσκολο ξανακάνει κάτι παρόμοιο στο μέλλον.
Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών δεν πρέπει να παρασυρθούν από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης και του Συναγερμού που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Οι κινήσεις τους δείχνουν πανικό και απόγνωση. Αντίθετα οι εκπαιδευτικοί μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της 28ης Αυγούστου και το συντριπτικό 95% στις ψηφοφορίες είναι πολύ πιο δυνατοί. Ο κόσμος βλέπει τι γίνεται και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι δεν σκέφτονται τα παιδιά. Αντίθετα, αν σήμερα λειτουργεί το Δημόσιο Σχολείο με όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι περικοπές, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αυτοθυσία και το ζήλο της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, που δίνουν αφειδώλευτα το χρόνο τους και τη ψυχή τους για την μόρφωση και την ασφάλεια των παιδιών. Άλλοι είναι που δεν τα σκέφτονται και τα θυματοποιούν.
Οποιαδήποτε συμφωνία χωρίς την πλήρη απόσυρση της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου που θα αποκαθιστά τη νομιμότητα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, θα είναι ήττα για τους εκπαιδευτικούς και νίκη της κυβέρνησης, με όποιο τρόπο και αν την παρουσιάσουν. Θα έχουν χάσει, και μαζί με αυτούς οι χιλιάδες εργαζόμενοι που στήριξαν τις ελπίδες τους για μια αλλαγή, για τη δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που καταστρέφουν τη ζωή μας καθημερινά.
Θα είναι μια ήττα που θα έχει και άλλες, πολύ σημαντικές παρενέργειες. Θα σπάσει την πιο σημαντική συμμαχία που υπήρξε ποτέ ανάμεσα στις οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Θα απογοητεύσει χιλιάδες εκπαιδευτικούς που για πρώτη φορά ξεπέρασαν προκαταλήψεις και ταμπού και πίστεψαν στις δυνάμεις τους και μπήκαν σε δράση όχι μόνο για να αλλάξουν κάτι δικό τους αλλά προς όφελος όλης της κοινωνίας. Θα απογοητεύσει όλους αυτούς που πίστεψαν στον δίκαιο αγώνα τους και στάθηκαν δίπλα τους. Τέλος, θα δημιουργήσει προβλήματα και ρήξεις μέσα στις ίδιες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αφού αυτή την πρωτοφανή δύναμη που τους έδωσαν την χαράμισαν.
Δεν πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο. Οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα πρέπει να στηριχτούν πάνω σ’ αυτή τη δύναμη και να απορρίψουν και αυτό το τέχνασμα της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει «χρυσή τομή» και «αμοιβαίες υποχωρήσεις» σ’ αυτή την περίπτωση. Αυτά ισχύουν σε μια διαπραγμάτευση που γίνεται για να καταλήξεις σε μια συμφωνία. Δεν καλέστηκαν όμως σε καμιά διαπραγμάτευση οι εκπαιδευτικοί. Αντίθετα ήλθε η κυβέρνηση και αυθαίρετα άρπαξε κάτι σαν κλέφτης. Θα διαπραγματευόταν κανείς με κάποιο που έκλεψε το σπίτι του; Και ποιες θα είναι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και η χρυσή τομή; Να κρατήσει τα μισά κλοπιμαία; Όχι βέβαια. Κάποιος πρέπει να πληρώσει και αυτός θα πρέπει να είναι ο κλέφτης, η Κυβέρνηση. Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Οι Δάσκαλοι που γνωρίσαμε στις πορείες, που περπατήσαμε μαζί, που φωνάξαμε και τραγουδήσαμε μαζί, ήταν ανυπότακτοι και περήφανοι. Έτσι θέλουμε να είναι και όταν θα ανοίξουν τις καρδιές και τις αγκάλες τους να υποδεχτούν τα παιδιά μας όταν θα ανοίξουν τα σχολεία. Γι αυτό και πρέπει να επιστρέψουν νικητές.
Ντίνος Αγιομαμίτης
7 Σεπτεμβρίου 2018