Οι δημόσιοι δέχονται τη μια επίθεση μετά την άλλη. Κατάντησαν ο σάκος του μποξ για την κυβέρνηση. Το τελευταίο κτύπημα ήταν η πρόθεση της για φορολόγηση του εφάπαξ που παίρνουν με την αφυπηρέτηση. Μετά την εξαγγελία απεργίας η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει, τουλάχιστο προσωρινά και να προσπαθήσει να το περάσει με άλλο τρόπο.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι εργοδότες προσπαθούν να παρουσιάσουν τους δημόσιους σαν το νέο «ταξικό» εχθρό. Για όλα τα κακά φταίνε οι δημόσιοι. Για τα ελλείμματα, για τη γραφειοκρατία, για την κακοδιαχείριση, για τη διαφθορά.
Προσπαθούν να περάσουν τη διάσπαση των εργαζομένων σε προνομιούχους και μη. Αυτή είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε από πολύ παλιά, από την δεκαετία του 80. Συστηματικά και οργανωμένα ΟΕΒ και ΚΕΒΕ καλλιεργούσαν την διάσπαση για να περάσουν τα σχέδια τους για μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλαγές στα ωράρια και κατάργηση της μονιμότητας και πολλών άλλων ωφελημάτων των εργαζομένων στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα. Όσα σήμερα συμφώνησαν με τη τρόικα αποτελούσαν μανιφέστο των εργοδοτών, των βιομηχάνων και του Συναγερμού, από το 80.
Πολλά από τα ωφελήματα του ιδιωτικού τομέα κερδήθηκαν μετά την κατάκτηση τους από τους δημόσιους. Αυτό ήθελαν να τσακίσουν οι εργοδότες ώστε οι δημόσιοι να μην αποτελούν το «κακό» παράδειγμα για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Εύκολα μπορεί κάνεις να καταλάβει το κέρδος τους, αφού σήμερα το εφαρμόζουν ανάποδα. Ότι περικοπές και μειώσεις γίνουν στο δημόσιο ακολουθούν και στους εργαζόμενους στο ιδιωτικό τομέα και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό.
Διάσταση της ηγεσίας με τη βάση
Σ’ όλες αυτές τις επιθέσεις η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ είναι απούσα. Όταν η κυβέρνηση μπήκε ξανά επιθετικά με τη φορολόγηση του εφάπαξ, ο ΓΓ της ΠΑΣΥΔΥ ήταν άφαντος. Πέρασαν τρεις μέρες χωρίς καμία αντίδραση, καμία δήλωση. Πραγματικό ηφαίστειο η κατάσταση μέσα στους εργαζόμενους του δημοσίου. Αρκετοί ζήτησαν από το λογιστήριο να σταματήσει τις αποκοπές της εισφοράς τους στη ΠΑΣΥΔΥ, κάτι που είναι αντισυνδικαλιστικό και λαθεμένο αλλά αρκετά ενδεικτικό της αγανάκτησης που κυριαρχεί. Όταν η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει τότε εμφανίστηκε και ο Χατζηπέτρου με την εξαγγελία απεργίας. Φυσικά η μαχητικότητα του εξαντλήθηκε μέσα σε λίγες μέρες, αφού η κυβέρνηση έστησε ένα παιχνίδι εντυπώσεων όπου ο υπουργός Οικονομικών δήλωνε υπέρ της φορολόγησης του εφάπαξ και ζητούσε κι άλλες αποκοπές ενώ ο Αναστασιάδης τα μασούσε και ζητούσε διάλογο. Στην πραγματικότητα έκανε ένα βήμα πίσω για να σύρει την ΠΑΣΥΔΥ δήθεν σε «διάλογο», όπου θα περάσει τις αλλαγές και τις μειώσεις που θέλει. Έτσι από το κανένας διάλογος για το εφάπαξ ο Χατζηπέτρου υποχώρησε, ακύρωσε την απεργία και μπαίνει σε διάλογο για το συνταξιοδοτικό.
Η ΠΕΟ παρά το ότι εξάγγειλε πρώτη μέτρα βιάστηκε να πάει μαζί με την ΣΕΚ σε συνάντηση με την κυβέρνηση και να αποσύρει τα μέτρα, πριν καν γίνει η συνάντηση της κυβέρνησης με την ΠΑΣΥΔΥ. Αντίθετα η ΠΕΟ θα έπρεπε να επιμένει σε πανσυνδικαλιστική συνάντηση και κοινό μέτωπο των εργαζομένων. Έτσι θα κέρδιζε τους εργαζόμενους του δημοσίου και την συμμετοχή τους στο αντιμνημονιακό μέτωπο παρά την συνεχή άρνηση της ηγεσίας της ΠΑΣΥΔΥ να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο και την τρόικα. Δυστυχώς αυτό διευκόλυνε την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ και το ξεπούλημα που στο τέλος έκανε.
Οι αντιδράσεις μέσα στους εργαζόμενους του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως δάσκαλοι, καθηγητές ήταν έντονες. Ιδιαίτερα μέσα στους νέους και τους συμβασιούχους γιατί η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ δέχτηκε ή άφησε να περάσουν ένα σωρό αλλαγές, χωρίς να αντιδράσει, αλλαγές που επηρέαζαν κύρια αυτούς τους κλάδους, όπως υπερωρίες, βάρδιες, επιδόματα αλλά και αλλαγές στα συνταξιοδοτικά τους ωφελήματα. Έχει ήδη συμφωνήσει όσοι είναι κάτω των 48 ετών να πάρουν ένα μικρό ποσοστό του εφάπαξ ενώ οι νεοπροσλαμβανόμενοι (μετά την 31/12/2011) δεν θα παίρνουν πλέον καθόλου εφάπαξ. Κάτι που ουσιαστικά δημιουργεί διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων στο δημόσιο.
Κάποιες από αυτές τις αντιδράσεις και το θυμό απέναντι στην ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ οδηγούν πολλούς εργαζόμενους στην αποχώρηση από τη συντεχνία, είτε στην διάσπαση μέσα από τη δημιουργία νέας συντεχνίας.
Σε μια περίοδο που η διάσπαση μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων είναι ήδη ζημιογόνα για τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων, η πρόσθετη διάσπαση στους κόλπους των δημοσίων υπαλλήλων θα είναι ακόμα μια αρνητική εξέλιξη. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν έχουν να κερδίσουν παρά μόνο να χάσουν από αυτή την πολυδιάσπαση. Δεν πρέπει να υιοθετούν ή να δέχονται τέτοια επιχειρήματα που εκφράζουν καθημερινά μέσα από τα κανάλια και τον τύπο με τα γνωστά ακριβοπληρωμένα παπαγαλάκια τους οι κεφαλαιοκράτες.
Η γραφειοκρατία της ηγεσίας της ΠΑΣΥΔΥ και τα ξεπουλήματα της προς τον Αναστασιάδη και την κυβέρνηση των εργοδοτών και της τρόικα δεν χτυπιέται με διάσπαση αλλά με δυναμική αντίδραση και οργάνωση από τα κάτω, στη βάση των δημοσίων υπαλλήλων. Η αντίσταση χτίζεται στους χώρους δουλειάς, στα διάφορα κυβερνητικά τμήματα και γραφεία και όχι με ελιτίστικες διαφοροποιήσεις από τα πάνω, ούτε με αποστασιοποίηση από τις συντεχνίες. Χρειάζεται η ανάληψη πρωτοβουλιών από τους ίδιους τους υπαλλήλους, χρειάζονται οριζόντιες γέφυρες επικοινωνίας, οργάνωσης και συντονισμού μεταξύ των ίδιων των υπαλλήλων και των ωρομισθίων στο δημόσιο, αλλά και γέφυρες κοινής δράσης με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Θα χρειαστεί να συγκρουστεί η βάση με τις ηγεσίες των συνδικάτων – ακόμα και να τις ανατρέψουν εάν δεν ακολουθούν τις απαιτήσεις του συνόλου. Έτσι μόνο θα ανατραπούν τα σχέδια της κυβέρνησης και οι σιωπηροί συμβιβασμοί των ηγεσιών των συντεχνιών.
Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα δεν πρέπει να δεχτούν κανένα διάλογο για τα συνταξιοδοτικά ωφελήματα ή την αύξηση του ορίου σύνταξης, ούτε και άλλες περικοπές στα ωφελήματα τους. Οι καπιταλιστές είναι οι μόνο πραγματικοί προνομιούχοι σ’ αυτό το σύστημα. Σε αυτούς πήγαν τα εκατομμύρια που δημιούργησαν τα ελλείμματα, με επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και άλλα δωράκια. Αυτοί τα έφαγαν, αυτοί φυγάδευσαν τα κεφάλαια τους έξω. Αυτοί ευθύνονται για την γραφειοκρατία και την ταλαιπωρία του κόσμου στις υπηρεσίες του δημοσίου, τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και τα σχολεία, και όχι οι δημόσιοι, οι νοσηλευτές και οι καθηγητές που στην πλειοψηφία τους υπερβαίνουν εαυτό για να ανταποκριθούν μέσα σ’ αυτό το χάος από τις ελλείψεις μέσων και προσωπικού.
Αυτό προσπαθούν να κρύψουν με την διάσπαση των εργαζομένων σε προνομιούχους και μη. Γι’ αυτό είναι τραγικό λάθος να τα βάζουμε - όσοι δεν έχουμε δουλεία- με αυτούς που συνεχίζουν ακόμα να εργάζονται. Ή όσοι εργάζονται να τα βάζουν με αυτούς που έχουν καλύτερη δουλεία από τους ίδιους. Δεν θα μας μετατρέψουν σε άγρια θηρία όπως κάνουν οι καπιταλιστές μεταξύ τους, ποιός θα καταστρέψει ποιόν, τον ανταγωνιστή του, για να μπορέσει να κυριαρχήσει. Μόνο ενωμένοι οι εργαζόμενοι μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή την επίθεση ώστε την κρίση να μη την πληρώσουν οι ίδιοι αλλά το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και η εκκλησία. Αυτοί ευθύνονται για την κρίση, αυτοί πρέπει να την πληρώσουν.
Νίκος Αγιομαμίτης