Πανηγυρίζει ο Υπουργός Οικονομικών γιατί οι τράπεζες πέρασαν τα στρες τεστ του Οκτωβρίου ενώ ο Αναστασιάδης δήλωσε ότι μπορεί και να βγούμε από το μνημόνιο πιο νωρίς, ίσως και το 2015.
Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν κανένα λόγο να πανηγυρίζουν ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε σαν αντισυνταγματικούς τους 4 νόμους που ψηφίστηκαν μαζί με το νόμο για τις εκποιήσεις με στόχο να εμποδίσουν τις μαζικές εκποιήσεις. Όσοι μάλιστα άκουσαν την διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας να δηλώνει σχετικά με αυτή την εξέλιξη ότι «είναι καιρός να καταλάβουν όσοι παίρνουν δάνεια ότι θα πρέπει να τα πληρώνουν», θα πρέπει να ανατρίχιασαν.
Δυο χρόνια μετά την υπογραφή του μνημονίου ζωή των απλών ανθρώπων χειροτερεύει κάθε μέρα και περισσότερο. Τώρα θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη γιατί θα αρχίσουν και οι εκποιήσεις των σπιτιών των φτωχών που αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους.
Η έξοδος από το μνημόνιο που υπόσχεται ο Αναστασιάδης δεν λέει τίποτα για τους εργαζόμενους. Μπορεί για τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες να είναι καλά νέα γιατί θα ανοίξουν γι αυτούς οι αγορές και τράπεζες του εξωτερικού για να παίρνουν δάνεια αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των συνταξιούχων δεν λέει τίποτα. Θα πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν τα τελευταία χρόνια; Θα αποκατασταθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Θα γυρίσουν πίσω οι απολυμένοι στον δημόσιο, ημιδημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Θα καλυφτούν οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και προσωπικό στα δημόσια Νοσοκομεία και Σχολεία; Θα αποκατασταθούν οι κοινωνικές παροχές για αναπήρους, μονογονιούς, πολυτέκνους και γενικά τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού; Θα σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και του δημόσιου πλούτου:
Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Αντίθετα όλα αυτά θα συνεχίσουν και θα ενταθούν γιατί αυτοί είναι οι σχεδιασμοί όχι μόνο της τρόικας και των δανειστών αλλά και των ντόπιων αφεντικών. Τώρα που βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα δεν θα την αφήσουν να πάει χαμένη. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Αναστασιάδης όταν δήλωνε ότι μπορούμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία. Ευκαιρία να βάλουν χέρι στις εργατικές κατακτήσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα που κερδίσαμε με αγώνες και απεργίες τα τελευταία 60 χρόνια.
Η δική μας η ατζέντα είναι ακριβώς το ανάποδο. Να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές λιτότητας και να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν. Αυτό δεν θα γίνει απλά με το να βγούμε από το μνημόνιο, να ολοκληρώσουμε δηλαδή την δανειακή σύμβαση όπως θέλει ο Αναστασιάδης και ο Γεωργιάδης αλλά με το να κοντράρουμε σε κάθε ζήτημα την εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου. Χρειάζεται να ανοίγουμε μέτωπα σε κάθε απόπειρα να περάσει αυτά τα μέτρα έστω και αν στοχοποιεί ένα μόνο κλάδο στην αρχή.
Πρέπει να βρίσκει παντού την μαζική αντίδραση της εργατικής τάξης, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τις περικοπές ωφελημάτων όπως το εφάπαξ, για τα νοσήλια για τις μεταφορές. Η Ελλάδα είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της δράσης. Τα τελευταία δύο χρόνια οι εργαζόμενοι αντιστέκονται με μαζικές κινητοποιήσεις. Πραγματοποίησαν 30 γενικές απεργίες, σε αυτό το διάστημα και δεκάδες άλλες κλαδικές, συλλαλητήρια ακόμη και καταλήψεις όπως την ΕΡΤ. Με αυτό τον τρόπο κοντράρουν τις μνημονιακές πολιτικές και έχουν οδηγήσει τον Σαμαρα και τον Βενιζέλο σε αδιέξοδο.
Αυτός είναι ο δρόμος της εργατικής αντίστασης. Αυτόν είναι που πρέπει να ακολουθήσουμε και εμείς. Χρειάζεται όμως και μια πολιτική ρήξης με το ίδιο το ευρώ και την Ε.Ε. Δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε τις μνημονιακές πολιτικές αν δεν συγκρουστούμε με το στρατηγείο που σχεδιάζει και συντονίζει αυτές τις επιθέσεις, και αυτό είναι η ίδια η Ε.Ε. και οι θεσμοί της. Αυτή η προοπτική είναι που μπορεί να μας δώσει τη νίκη γιατί εκτός από αντικαπιταλιστική, είναι και διεθνιστική και μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει το παράδειγμα στις εργατικές τάξεις όλων των χωρών της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με αυταπάτες για δυνατή «εθνική οικονομία» όπως υποστηρίζει το ΑΚΕΛ αλλά ακόμη και αστοί οικονομολόγοι.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχουμε σε αυτούς τους αγώνες είναι η ταξική ενότητα. Για αυτό χρειάζεται να συγκρουστούμε και με τη πολιτική της «εθνικής ενότητας» που αυτές τις μέρες έχει μετατραπεί σε «αυτονόητη» πολιτική για όλες τις πολιτικές δυνάμεις εξαιτίας των εξελίξεων σε σχέση με την ΑΟΖ. Οι πιο άμεσοι σύμμαχοι μας τόσο ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές αλλά και την πάλη ενάντια στην απειλή πολέμου, για ειρήνη και επανένωση του νησιού μας είναι οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι. Η ενότητα μαζί τους όμως δεν μπορεί να στηριχτεί σε εθνικές επιδιώξεις αλλά στα κοινά ταξικά συμφέροντα μας, ενάντια στην εκμετάλλευση, τη φτώχεια, το ρατσισμό και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Πριν κάποια χρόνια αυτή η προοπτική έμοιαζε σαν μακρινό όραμα. Σήμερα όμως είναι μια ρεαλιστική προοπτική όχι μόνο γιατί τα προβλήματα είναι τόσο φανερό πια ότι είναι κοινά αλλά γιατί υπάρχουν και οι προϋποθέσεις για κοινή δράση. Τα τελευταία χρόνια είχαμε αρκετά τέτοια παραδείγματα όπως την φετινή πρωτομαγια, την 1η του Σεπτέμβρη, και άλλα. Σε αυτή την προοπτική βρίσκεται η εργατική εναλλακτική στη κρίση.