Οι Συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΑΗΚ και 1733 εργαζόμενοι κατάθεσαν μαζικές προσφυγές στο Ανώτατο δικαστήριο ενάντια στις αλλαγές του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του οργανισμού που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση Αναστασιάδη χαρακτηρίζοντας τις σαν αντισυνταγματικές.
Ο σχεδιασμός της Κυβέρνησης, μέσα από τον οδικό χάρτη για τις αποκρατικοποιήσεις, προνοεί σε πρώτη φάση τη αλλαγή του οργανισμού από δημόσιο σε καθεστώς ιδιωτικού δικαίου. Παράλληλα επιβάλλει τον ιδιοκτησιακό και το νομικό διαμελισμό της ΑΗΚ σε ανεξάρτητες κρατικές οντότητες ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή τον διαχωρισμό των δραστηριοτήτων του οργανισμού σε παραγωγή, δίκτυα, και προμήθεια. Σε δεύτερη φάση θα ακολουθήσει το ξεπούλημα τους σε ιδιώτες
Ο κατακερματισμός της ΑΗΚ γίνεται για να βρεθεί αγοραστής πιο εύκολα Κάθε ιδιώτης θέλει να πάρει το πιο κερδοφόρο κομμάτι χωρίς να φορτωθεί τα «βαρίδια» του οργανισμού δηλαδή τμήματα χωρίς ψηλή κερδοφορία. Κανένας ιδιώτης δεν θα βάλει λεφτά για να οργανώσει δίχτυο και άλλες υποδομές που κοστίζουν, προτιμούν να «φάνε από το έτοιμο ψητό» .Τέτοια φιλέτα είναι τα εκατομμύρια πλεόνασμα που παρουσιάζουν αυτοί οι κερδοφόροι οργανισμοί ακόμα και σε συνθήκες κρίσης. Αυτό έκαναν οι ιδιώτες που μπήκαν στην τηλεφωνία χρησιμοποιώντας τα κέντρα, το δίκτυο, ακόμα και το προσωπικό της ΣΥΤΑ. Η σαλαμοποίηση όμως της ΑΗΚ τους εξυπηρετεί και για ένα άλλο λόγο: υπολογίζουν με αυτό τον τρόπο να διασπάσουν τους εργαζόμενους και να μειώσουν τις αντιδράσεις τους
Οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ και οι οργανώσεις τους σωστά χρησιμοποιούν ακόμα και την δικαιοσύνη για να εμποδίσουν ή να καθυστερήσουν την εφαρμογή του οδικού χάρτη για τις ιδιωτικοποιήσεις που συμφώνησαν κυβέρνηση Αναστασιάδη και Τρόικα, όμως η δράση τους δεν πρέπει να περιοριστεί στη δικαστική μάχη. Δεν πρέπει να αφήνουν έξω από τον αγώνα τους εργαζόμενους. Η δύναμη για ανατροπή του οδικού χάρτη των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται στα ίδια τους τα χέρια και σ 'αυτό πρέπει να στραφούν και να οργανώσουν τον αγώνα τους με απεργίες, κινητοποιήσεις και συντονισμό του αγώνα όλων των εργαζομένων στους ημικρατικούς. Αυτό φαίνεται και από την αντίσταση των εργαζομένων σε άλλες χώρες όπως στην Ελλάδα που παρά το ότι πέρασε ο οδικός χάρτης για τις ιδιωτικοποιήσεις οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στο κάθε χώρο με κινητοποιήσεις, απεργίες καταλήγεις
Αυτό πρέπει να είναι ο «οδικός χάρτης» για την αντίσταση και εδώ. Οι ηγεσίες των συντεχνιών δεν πρέπει να αφήνουν σε αχρησία τις χιλιάδες των εργαζομένων και να παίζουν στο γήπεδο της κυβέρνησης. Από τον περασμένο Μάρτη δεν είχαμε καμία κινητοποίηση. Οι ηγεσίες είναι προσανατολισμένες σε αντιδράσεις στα δικαστήρια, παρεμβάσεις σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και προσπάθεια να πείσουν την Κυβέρνηση παρά στην οργάνωση της δράση των μελών τους και της εργατική τάξης στο σύνολο. Συνεχίζουν να παρεμβαίνουν μέσα στα πλαίσια της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας και των θεσμών της αντί της σύγκρουσης και της προοπτικής της ανατροπής των πολιτικών λιτότητας και ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων. Παρά το ότι κυβέρνηση και εργοδότες έχουν ξεγράψει εδώ και καιρό την τριμερή συνεργασία και προχωρούν στην ολομέτωπη επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παραμένουν ακόμη προσκολλημένες σε αυτή και ψάχνουν τρόπους να πείσουν την κυβέρνηση αντί να την πιέσουν και να την εξαναγκάσουν Χωρίς την χρησιμοποίηση των ιδίων των εργαζομένων και της δύναμης τους που είναι οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις και οι καταλήψεις αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη. Μοιάζει αυτός ο αγώνας να γίνεται για την «τιμή των οπλών» παρά για την προοπτική της νίκης
Αγωνιστική διάθεση
Διάθεση υπάρχει μέσα στους εργαζόμενους Αυτή φάνηκε τον περασμένο Φλεβάρη όταν έγινε η πρώτη συντονισμένη 24ωρη απεργία των εργαζομένων στην Αρχή Ηλεκτρισμού (ΑΗΚ) στην Αρχή Τηλεπικοινωνιών (ΑΤΗΚ) και την Αρχή Λιμένων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή ήταν ουσιαστικά και η πρώτη φορά που κατέβηκαν σε κοινή απεργία οι τρεις ημικρατικοί οργανισμοί. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αφού από την δεκαετία του 70 έχει να γίνει 24ωρη απεργία
Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με τρίωρη έξω από προεδρικό την ημέρα που συζητούσαν στο υπουργικό το νομοσχέδιο. Η πίεση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα οι υπουργοί του ΔΗΚΟ να τηρήσουν αποχή στο υπουργικό. Την επόμενη κατέβηκαν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι, σε 24ωρη αφού το υπουργικό δεν ανέβαλε την απόφαση του και ούτε δέχτηκε να γίνει «διάλογος» όπως καλούσαν οι ηγεσίες των συντεχνιών. Όταν η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο στη βουλή σαν «κατεπείγον», τότε εξάγγειλαν νέα τρίωρη έξω από την βουλή την ώρα που συζητείτο στην επιτροπή οικονομικών.
Ήταν ένα δυναμικό ΟΧΙ στις ιδιωτικοποιήσεις, στο ξεπούλημα των οργανισμών τους. Όμως δυστυχώς δεν είχε συνέχεια αλλά ούτε και κλιμάκωση Δεν αξιοποίησαν αυτή τη φανταστική διάθεση των εργαζομένων για αγώνα που έδειξαν έστω τις λίγες φορές που τους κάλεσαν να κοινοποιηθούν.
Προσχεδιασμένη επίθεση
Από τον Απρίλη η κυβέρνηση βήμα προς βήμα προχωρά στους σχεδιασμούς της για τις ιδιωτικοποιήσεις και συνεχώς με προκλητικό τρόπο αγνοεί τις συντεχνίες. Από τότε οι ηγεσίες των συντεχνιών θα έπρεπε να είχαν πάρει μέτρα. Αντί αυτού η επίμονη τους σε διάλογο την ώρα που η κυβέρνηση προχωρά σε μέτρα και η ανοχή που έδειξαν έθρευαν την αδιάλλακτη και ετσιθελική στάση της. Υπήρχαν συνδικαλιστές ηγέτες που καλλιεργούσαν ψεύτικες ελπίδες πως το ΔΗΚΟ δεν θα το ψηφίσει όπως ο Βρυωνίδης. Όμως ο Νικόλας Παπαδόπουλος, όταν το νομοσχέδιο κατατέθηκε, λίγες μέρες μετά που ανέλαβε την αρχηγία του κόμματος ψήφισε τον Οδικό Χάρτη για τις ιδιωτικοποιήσεις που πέρασε με τις ψήφους του ΔΗΣΥ του ΔΗΚΟ του ΕΥΡΟΚΟ και του Κουλία. Παρά το ότι το ΔΗΚΟ του Παπαδόπουλου είχε αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση, εξαιτίας της διαφωνίας του με το «κοινό Έγγραφο» ατό κυπριακό, στις ιδιωτικοποιήσεις λειτούργησε σαν συμπολίτευση
Η κυβέρνηση λέει πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βρεθούν τα 1,4 δις μέχρι το 2018, παρά με την πώληση των οργανισμών αυτών ή μέρους τους στους ιδιώτες. Παραμύθια της Χαλιμάς. Μόνο η ΑΤΗΚ τα τελευταία οκτώ χρόνια έδωσε στο κράτος 1δις μέρισμα ενώ τον περασμένο χρόνο γλίτωσαν το κράτος από την οικονομική κατάρρευση δανείζοντας, ο κάθε οργανισμός από 150 έως 200 εκατομμύρια. Οσο για τον «εκσυγχρονισμό» που επικαλούνται είδαμε που οδήγησε η εκσυγχρονισμένη «ελεύθερη αγορά», με τον ανταγωνισμό την κερδοσκοπία και την απληστία τις «εκσυγχρονισμένες» κυπριακές τράπεζες.
Αυτό που θέλει να κάνει η κυβέρνηση είναι να δώσει αυτό τον πλούτο ατούς ιδιώτες. Κρατικοποίησε τα χρέη των τραπεζών και τα φόρτωσε στις πλάτες των εργαζομένων και την ίδια ώρα θέλει να δώσει τα κέρδη και τον πλούτο αυτών των οργανισμών στο κεφάλαιο. Γ’ αυτό οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι υπόθεση μόνο των εργαζομένων στους ημικρατικούς, αλλά κάθε εργαζόμενου και απλού ανθρώπου.
Πανσυνδικαλιστικό μέτωπο
Οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ και οι οργανώσεις τους αλλά και οι εργαζόμενοι στους άλλους ημικρατικούς οργανισμούς και όχι μόνο, πρέπει να κλιμακώσουν και να συντονίσουν τον αγώνα τους Πρέπει να μετατρέπουν κάθε μάχη ενός κλάδου να σε μάχη όλων των εργαζομένων Όχι να απεργεί ο ένας την μία και ο άλλος τη άλλη μέρα. Κοινά είναι τα αιτήματα κοινός ο αγώνας. Ο απεργιακός αγώνας πρέπει να αποτελεί τον σπινθήρα για ξεσηκωμό και των άλλων κλάδων σαν ένα απεργιακό ντόμινο
Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε αυτή τη προοπτική και να τρέχουμε στα δικαστήρια. Η προσφυγή στη δικαιοσύνη δεν αποτελεί με κανένα τρόπο εγγύηση ότι θα αποτρέπουμε τις ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι καθαρίστριες στην Ελλάδα που κέρδισαν δικαστικά αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά αρνείται να τις προσλάβει και συνεχίζει να τις ξυλοφορτώνει με τα ΜΑΤ ενώ ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε πως «δεν μπορεί να παρέμβει στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.»
Μόνο η μαζική παρουσία έξω από την βουλή, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μπορούν να αποτρέπουν τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως κάναμε όταν πολιορκήσαμε τη Βουλή τον Μάρτη του 13 αποτρέποντας το κούρεμα των καταθέσεων κάτω από τις 100.000.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν στην βάση ανεξάρτητα από τη διάσπαση που υπάρχει αφού ο κάθε οργανισμός έχει από 3 έως 5 συντεχνίες κάποιες μάλιστα από αυτές ήταν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων δήθεν πως θα έφερναν τον εκσυγχρονισμό. Χρειάζεται καθαρή θέση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ζητήσουν και να διεκδικήσουν ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ σε κάθε οργανισμό. Κοινές Συνελεύσεις όπου εκπρόσωποι όλων των συντεχνιών θα είναι στο προεδρείο και οι εργαζόμενοι όλων των συντεχνιών θα συμμετέχουν. Μόνο σ' αυτές τις συνελεύσεις μπορεί και πρέπει να παρθούν οι αποφάσεις για το μέλλον αυτών των οργανισμών και τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και των πρόωρα αφυπηρετησάντων, γιατί και αυτοί επηρεάζονται από τις αποφάσεις, αφού μετά τα 63 θα αρχίσουν να παίρνουν σύνταξη, και αυτή θα είναι ανάλογη με τις αποφάσεις που παίρνονται σήμερα. Δεν μπορείς να καλείς τους συνταξιούχους να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, όπως πολύ καλά έκαναν, αλλά να μη τους δίνεις δικαίωμα λόγου και ψήφου στις συνελεύσεις.
Χρειάζεται η ενότητα πρώτα και κύρια στον κάθε οργανισμό και μετά ανάμεσα σε όλους τους οργανισμούς αλλά και τα άλλα συνδικάτα. Χρειάζεται ένα Πανσυνδικαλιστικό Μέτωπο αντίστασης στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές λιτότητας.
Μπορεί ο υπουργός οικονομικών να υπερηφανεύεται στις Βρυξέλες ότι στην Κύπρο έχουμε εργατική ειρήνη παρά την επιβολή του μνημονίου και τα σκληρά μέτρα λιτότητας αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Το περασμένο Φεβρουάριο οι εργαζόμενοι της ΑΗΚ και οι εργαζόμενοι στους άλλους ημικρατικούς οργανισμούς λίγο έλειψε να μπούνε μέσα στη Βουλή. Απόκλεισαν τη Βουλή διέκοψαν το ρεύμα και την συνεδρία της. Το ότι πέρασε τελικά το νομοσχέδιο έχει να κάνει και με την αποσπασματική αντίδραση των ηγεσιών των συντεχνιών που δεν ήθελαν να κλιμακώσουν τον αγώνα και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά οι ηγεσίες των συντεχνιών της ΑΗΚ και της ΣΎΤΑ όταν έφτασαν οι 20 οργανώσεις του μετώπου ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις πολιτικές λιτότητας για συμπαράσταση, μάζευαν στα λεωφορεία τους «δικούς τους» και έφυγαν. Δεν άφησαν να ενωθούν στο δρόμο, οι εργαζόμενοι των ημικρατικών και του ιδιωτικού τομέα. Με τέτοιες πολιτικές εμποδίζουν να δημιουργηθεί ένα πραγματικό απεργιακό τσουνάμι, που να μπορεί να ανατρέπει τις ιδιωτικοποιήσεις και τα μνημόνια. Οι αγωνιστές της εργατικής τάξης χρειάζεται να πάρουν πρωτοβουλίες προς αυτή τη κατεύθυνση για να ξεπεράσουμε τη διάσπαση και τις ταλαντεύσεις των ηγεσιών των συντεχνιών.
Νίκος Αγιομαμίτης