Κάθε 1η Οκτωβρίου γιορτάζεται η επέτειος της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βέβαια η επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας που ήταν ένα συνεταιρικό ελληνοτουρκικό κράτος, έγινε στις 16 Αυγούστου, αλλά τη μεταθέσαμε στην 1η Οκτωβρίου για να μην μας χαλάσει τις διακοπές του δεκαπενταύγουστου.
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως είναι ποιας Κυπριακής Δημοκρατίας την ανακήρυξη γιορτάζουμε; Του συνεταιρικού κράτους που το σύνταγμα του αρνηθήκαμε να εφαρμόσουμε και προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να το αλλάξουμε δημιουργώντας τετελεσμένα όπως με τους χωριστούς Δήμους, τις φορολογίες, την αναλογία στην δημόσια υπηρεσία και άλλα (13 σημεία).
Του συνεταιρικού κράτους που αντιμετώπιζε τους τ/κ σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Που δεν τους έδινε άδεια να ανοίξουν ένα απλό αλευρόμυλο γιατί υπήρχε ήδη ελληνικός, που δεν τους έδινε άδεια να ανοίξουν ένα ξενοδοχείο ή άλλη επιχείρηση, που η εκκλησία, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων δεν τους νοίκιαζε μαγαζιά, που τους ήθελε να είναι οι «μησταρκοί» των ελληνοκυπρίων;
Του συνεταιρικού κράτους μέσα στους κόλπους του οποίου τα πρωτοπαλίκαρα της ΕΟΚΑ, Γιωρκάτζης, Σαμψών, Παπαδόπουλος και σία, εξύφαιναν «Σχέδια Ακρίτας» με τις ευλογίες του Μακάριου και έκτιζαν το παρακράτος που θα τα εφάρμοζε;
Του συνεταιρικού κράτους που μέσα από αυτές τις εξελίξεις του ’63 – ’64 απόκτησαν την αποκλειστική κυριότητα αποκλείοντας τους τ/κ από τα οποιαδήποτε δικαιώματα τους έδινε το σύνταγμα; Αυτού που στρίμωξε το 18% του πληθυσμού στο 4,8% του εδάφους που αποτελούσαν οι θύλακες, μέσα στους οποίους οι τ/κ ζούσαν αποκλεισμένοι σε συνθήκες πολιορκίας, όπου απαγορεύονταν να μπουν ακόμα και απλά αγαθά όπως τσιμέντο, ξυλεία, μπαταρίες και άλλα;
Του κράτους που ο «εθνικός ύμνος» ακούστηκε μόνο μια φορά σε επίσημη εκδήλωση στην υποδοχή του Μακάριου όταν επισκέφτηκε την Τουρκία το 1962; Αυτού που αρνήθηκε την ίδια τη σημαία του και την κρατική του οντότητα και εμφανιζόταν σαν επαρχία της Ελλάδας; Γιατί τι άλλο από αυτό σήμαινε όταν από το 1963 και μετά στα κρατικά κτήρια κυμάτιζε μόνο η ελληνική σημαία; Όταν στις διεθνείς εκδηλώσεις αθλητικές, και άλλες συμμετείχε σαν μέρος της ελληνικής αποστολής (Ολυμπιακούς αγώνες, Βαλκανικούς, Γιουροβίζιον κλπ). Όταν το Κυπριακό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα ήταν μέρος του Πανελληνίου πρωταθλήματος και η πρωταθλήτρια ομάδα της «Κύπρου» έπαιζε στην Α΄ Εθνική. Όταν μάλιστα πήρε το πρωτάθλημα η Ομόνοια και έπαιζε Α’ Εθνική, την εποχή της χούντας αντιμετώπιζε την έχθρα του καθεστώτος που παρέμβαινε για να μην κερδίσουν οι «κομμουνιστές».
Μόνο μετά την ήττα του ’74 θυμήθηκαν την Κυπριακή Δημοκρατία και τη σημαία της και άρχισαν να τρέχουν σε όλες τις διεθνείς εκδηλώσεις, πολιτικές, πολιτιστικές, αθλητικές για να προβάλουν τον εαυτό τους σαν το μόνο νόμιμο κράτος στην Κύπρο, ανοίγοντας ένα νέο μέτωπο αποκλεισμού προς τους τ/κ. Κα μόνο μετά το ’74 θυμήθηκαν να γιορτάζουν και την 1η Οκτωβρίου.
Όταν τα κόμματα και η πολιτική ηγεσία μας δηλώνουν ότι το νέο ομοσπονδιακό κράτος θα πρέπει να είναι η συνέχεια και μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας εννοούν αυτή τη Κυπριακή Δημοκρατία; Αυτήν που οι τουρκοκύπριοι βίωσαν με τον πιο έντονο και τραγικό τρόπο από το ’60 ως το 1974; Αυτήν που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να θέλει να τους αποκλείει από κάθε πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και αθλητική διεθνή εκπροσώπηση;
Αυτό είναι που όλοι θεωρούν κόκκινη γραμμή και δεν θα δεχτούν καμιά συμφωνία αν δεν γίνει αποδεχτή αυτή η απαίτηση τους; Θα πρέπει να πιστεύουν ότι οι τ/κ έπαθαν μαζικά αμνησία. Ακόμη και να ήθελαν οι τ/κ να ξεχάσουν όλα αυτά και να τα αφήσουν πίσω τους, πώς μπορούν να το κάνουν τη στιγμή που η «Κυπριακή Δημοκρατία» συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με εξοπλισμούς, εμπάργκο, και ανοχή στους εθνικιστές και τους φασίστες που τους κτυπούν και τους καταστρέφουν τα αυτοκίνητα τους;
Όσο και αν η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία θέλουν να εθελοτυφλούν, αυτά είναι ιστορικά δεδομένα που καταγράφηκαν και εδώ και στο εξωτερικό. Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να τους ακολουθούμε και να τους χειροκροτούμε. Αντίθετα χρειάζεται να κτίσουμε ένα κίνημα που να τους πιέζει. Που να λέει την αλήθεια στο κόσμο, που να διδάσκει ολόκληρη την ιστορία και όχι το μισό που συμφέρει την κάθε πλευρά.
Ένα δικοινοτικό κίνημα επαναπροσέγγισης που να παλεύει για επανένωση, ειρήνη, συμφιλίωση, συνεργασία και κοινωνική αλληλεγγύη που να μετατρέψει το νησί μας σε γέφυρα φιλίας και συνεργασίας των λαών της περιοχής και όχι ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις και επιδιώξεις των διάφορων μικρών και μεγάλων δυνάμεων που επεμβαίνουν στο Κυπριακό.
Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί και πρέπει να είναι στηριγμένο στους απλούς ανθρώπους, στους εργαζόμενους και στις δυο πλευρές, που δεν έχουν κανένα συμφέρον από αυτή τη σύγκρουση και πλήρωσαν το τίμημα των πολέμων στην Κύπρο. Σε ένα τέτοιο κίνημα πρέπει να μπουν μπροστά οι οργανώσεις των εργαζομένων, τα συνδικάτα και η αριστερά. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έδειξε ότι κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά και εφικτό. Η αντικαπιταλιστική αριστερά και στις δυο πλευρές έχει να παίξει ένα καταλυτικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια.