Όχι βέβαια. Αν η Κυβέρνηση ενδιαφέρονταν για εξορθολογισμό του εκπαιδευτικού συστήματος και ενίσχυση του δημόσιου σχολείου είχε παιδίον δόξης λαμπρό μπροστά της να δράσει. Να μειώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, να ενισχύσει τις υλικοτεχνικές υποδομές των σχολείων σε όλες τις βαθμίδες, να ενισχύσει τα μαθήματα και τις δραστηριότητες που καλλιεργούν την κριτική σκέψη, που απελευθερώνουν την πρωτοβουλία και να προωθήσει την έρευνα και την καινοτομία. Τίποτα από αυτά δεν κάνει. Αντίθετα σε όσα σχολεία υπήρξαν τέτοιες πρωτοβουλίες προήλθαν κυρίως από τα παιδιά με την ενθάρρυνση και στήριξη των εκπαιδευτικών που έδωσαν αφειδώλευτα όχι μόνο το χρόνο τους αλλά και τη ψυχή τους και πέτυχαν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Στην πραγματικότητα έχουμε μια απρόκλητη επίθεση στους εκπαιδευτικούς που ξεκίνησε με την μονομερή απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για τη κατάργηση θεσμοθετημένων και συμφωνημένων ρυθμίσεων και τη προσπάθεια επιβολής της με όλα τα μέσα. Σ αυτή την προσπάθεια έχει επιστρατεύσει τον Γενικό Ελεγκτή, τον Αρχιεπίσκοπο και την πλειοψηφία των ΜΜΕ που προβάλλουν αναληθή και παραπλανητικά στοιχεία και καλλιεργούν την απαξίωση των εκπαιδευτικών σαν τεμπέληδων και προνομιούχων. «Άρια Φυλή» τους χαρακτήρισε ο Γενικός Ελεγκτής «που θέλουν να έχουν προνόμια σε βάρος των άλλων».
Είναι μια πρωτοφανής επίθεση και σε μεθόδους και χαρακτηρισμούς. Δεν είναι απλά ένα ατόπημα του Χαμπιαούρη που έχει ξεφύγει από τα θέσμια. Είναι μια οργανωμένη και συντονισμένη επίθεση από την Κυβέρνηση συνολικά και τον Αναστασιάδη σε πλήρη σύμπνοια με το Συναγερμό και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Οι υποτιθέμενες παρεμβάσεις του Αναστασιάδη στόχευαν στο να κερδίσουν επικοινωνιακά πόντους για την κυβέρνηση που σε καμιά στιγμή δεν έδειξε διάθεση διαπραγμάτευσης. Αλλάζουν κάθε φορά το περιτύλιγμα της απόφασης τους και την φέρνουν και την ξαναφέρνουν κοροϊδεύοντας τους εκπαιδευτικούς και κάθε φορά προβάλλουν και άλλες απαιτήσεις.
ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ;
Στοχεύει σε τρία σημεία:
1.- Να εξοικονομήσει πόρους για να καλύψει τις τρύπες που δημιούργησαν τα δισεκατομμύρια που έδωσε σαν δώρα στους τραπεζίτες στο πρόσφατο ξεπούλημα του Συνεργατισμού που είχαν σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί το δημόσιο χρέος και να χρειάζονται νέες περικοπές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι μόνο από τους εκπαιδευτικούς που θα πάρει αλλά θα ακολουθήσουν περικοπές και σε άλλες κοινωνικές δαπάνες.
2.- Θέλει να υποβαθμίσει το Δημόσιο σχολείο και να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να το καταλάβει κανείς. Εξάλλου είναι κάτι που το δήλωσε ξεκάθαρα τόσο ο Υπουργός Παιδείας που μίλησε για «άνοιγμα της Παιδείας στην αγορά» όσο και ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού που ζήτησε να ενισχυθεί η ιδιωτική εκπαίδευση. Στην Παιδεία όμως, όπως και στην Υγεία δεν μπορεί να κυριαρχεί η λογική της αγοράς, δηλαδή του κέρδους. Σε αυτούς τους τομείς εκείνο που πρέπει να μετρά είναι ο άνθρωπος και όχι τα κέρδη. Κέρδος στην Παιδεία είναι να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην Δημόσια Εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από οικονομική, οικογενειακή κατάσταση ή εθνική καταγωγή. Να έχουν πρόσβαση σε ένα σχολείο που να τους μορφώνει, να καλλιεργεί την κριτική σκέψη και να απελευθερώνει τις δυνατότητες του κάθε παιδιού στον τομέα που μπορεί να διαπρέψει και όχι να παράγει άτομα που να υπηρετούν πιστά το σύστημα και να προσαρμόζουν τη ζωή τους στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου. Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της Κυβέρνησης και να ψάχνουν να βρουν οι ίδιοι εναλλακτικές προτάσεις για εξοικονόμηση πόρων στον τομέα της Παιδείας. Αυτό θα σημαίνει ότι αποδέχονται και οι ίδιοι την λογική της αγοράς που έχει στο επίκεντρο της τα κέρδη. Αντίθετα θα πρέπει να επιμένουν σε περισσότερες δαπάνες για ενίσχυση της Παιδείας.
3.- Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η κυβέρνηση με αυτή την επίθεση θέλει να τσακίσει κάθε αντίσταση μέσα στην κοινωνία που μπορεί να την εμποδίσει να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Πολιτικές που τα προηγούμενα πέντε χρόνια είχαν σαν αποτέλεσμα τη μείωση μισθών και συντάξεων, τη διάλυση του τομέα της Δημόσιας Υγείας, τις περικοπές στα επιδόματα των αναπήρων, των τυφλών, των μονογονιών. Πέντε χρόνια όπου εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών εξανεμίστηκαν και ο δημόσιος πλούτος ξεπουλήθηκε στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μια πενταετία που οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μια πενταετία που κυριολεκτικά κήρυξε τον πόλεμο στους εργαζόμενους, με τις περικοπές και τη λιτότητα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τα ευέλικτα ωράρια, τους μισθούς πείνας. Ενα πόλεμο στον οποίο είχαμε πολλές απώλειες όχι μόνο στα εισοδήματα και τις κατακτήσεις μας αλλά και σε ανθρώπινες ζωές, είτε γιατί δεν υπήρχαν νευροχειρουργοί να δουν ένα μαθητή που χτύπησε στο σχολείο, είτε γιατί έπεσε ένα ράφι που δεν φρόντισε ο εργοδότης να στερεώσει και σκότωσε μια νέα εργαζόμενη είτε γιατί ο γερανός της ΑΗΚ δεν είχε συντηρηθεί σωστά και έπεσε και σκότωσε τον εργάτη που δούλευε πάνω είτε… είτε… Ο κατάλογος είναι μακρής.
Για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει αυτό το έργο για λογαριασμό της τάξης των κεφαλαιοκρατών που υπηρετεί πρέπει να τσακίσει κάθε κοινωνική αντίσταση. Αυτή τη στιγμή οι εκπαιδευτικές οργανώσεις αποτελούν το πιο δυνατό συνδικάτο μέσα στην κοινωνία. Ιδιαίτερα μετά που κατάφεραν να συνεργαστούν και να συντονιστούν και οι τρεις οργανώσεις μαζί. Η δύναμη τους φάνηκε στην μεγαλειώδη κινητοποίηση και την πορεία στο Υπουργείο Παιδείας. Η κυβέρνηση θέλει να κάνει μαζί τους ότι έκανε η Θάτσερ με τους ανθρακωρύχους τη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία. Να τους τσακίσει και να τους χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα για να μην τολμήσει κανείς να της αντισταθεί. Αν το καταφέρει τότε θα περάσει σαν οδοστρωτήρας και θα σαρώσει κάθε αντίσταση στα σχέδια της. Θα ακολουθήσουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, και όσοι παλεύουν για ένα ΓΕΣΥ που να λειτουργεί προς όφελος των ασθενών και όχι των ασφαλιστικών εταιρειών και των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων. Θα ακολουθήσει το ξεπούλημα της ΑΤΗΚ και της ΑΗΚ και ότι άλλο έχει στο μυαλό του ο Αναστασιάδης και το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης. Αυτό εξηγεί και τον αυθαίρετο τρόπο που πήρε την απόφαση για το σύστημα απαλλαγών και την προσπάθεια επιβολής της με εκβιασμούς και απειλές και κυρίως την προσπάθεια απαξίωσης και εξευτελισμού των εκπαιδευτικών και της ηγεσίας τους.
Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι εκπαιδευτικοί που είναι προβληματικοί και δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά τέτοια άτομα είναι οι εξαιρέσεις και υπάρχουν σε όλους τους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και σε όλες τις δουλειές ακόμη και στη Αστυνομία, τη Νομική Υπηρεσία, τη Βουλή και στην ίδια την κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε πόσοι πρώην Υπουργοί, Βουλευτές, Δημάρχοι, και άλλοι βρέθηκαν στην φυλακή. Ας μην χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα η Κυβέρνηση και ας καθαρίσει πρώτα τους δικούς τις στάβλους του Αυγεία πριν ακουμπήσει τους εκπαιδευτικούς.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να δώσουν μια μάχη για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας. Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι επωμίζονται μια μεγάλη ευθύνη. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης και από την έκβαση αυτής της μάχης θα κριθούν πολλά για το μέλλον των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικότερα. Γι αυτό χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους με προοπτική τη νίκη. Δεν αρκεί να έχεις δίκαιο και να είσαι καλά οργανωμένος για να κερδίσεις μια τέτοια μάχη. Χρειάζεσαι την αλληλεγγύη της μεγάλης μάζας των εργαζομένων.
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι όπως άλλους εργαζόμενους που κλείνουν το διακόπτη και κατεβαίνουν σε απεργία και χτυπούνε καθημερινά τα κέρδη του εργοδότη τους και τον πιέζουν να υποχωρήσει. Για να πιεστεί η κυβέρνηση χρειάζεται να έχει πολιτικό κόστος, πρέπει να κερδιθεί η μάχη της πληροφόρησης. Πρέπει να είναι φανερό ότι την ευθύνη για το ότι δεν ανοίγουν τα σχολεία την φέρει αποκλειστικά η Κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως για την ώρα η Κυβέρνηση φαίνεται να κερδίζει αυτή τη μάχη αφού έχει μαζί της την πλειοψηφία των ΜΜΕ, τις εργοδοτικές οργανώσεις, τον αρχιεπίσκοπο αλλά και την ηγεσία των συνδέσμων γονέων που παραδοσιακά ελέγχονται από το κράτος.
Αυτό μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Η μεγαλειώδης πορεία στο Υπουργείο Παιδείας έδειξε ότι αυτό είναι εφικτό και έδειξε και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να γίνει. Η κινητοποίηση στις 28 Αυγούστου θα είναι ένα κομβικό και καθοριστικό σημείο σε αυτή την προσπάθεια. Πολύ σωστά οι εκπαιδευτικοί όρισαν την πορεία έξω από το προεδρικό που είναι η έδρα της κυβέρνησης. Πολύ σωστά την έβαλαν απόγευμα για να μπορούν να συμμετέχουν και άλλοι εργαζόμενοι. Χρειάζεται όμως να κερδίσουν και τους γονείς και τους μαθητές σε αυτή την προοπτική. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι και γονείς. Μπορούν να εξηγούν συστηματικά και καθημερινά μέσα από άρθρα αλλά και συναντήσεις των τοπικών συνδέσμων και άλλες εκδηλώσεις τι πραγματικά ισχύει και να καταρρίπτουν τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς της κυβέρνησης.
Πρέπει να έλθουν σε επαφή με άλλες οργανώσεις εργαζομένων που βρίσκονται ή θα βρεθούν στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής ή πλήττονται από τις περικοπές και τη λιτότητα, όπως οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι οδοκαθαριστές, που πανηγύρισαν μια σημαντική νίκη πριν λίγες μέρες, και πολλοί άλλοι. Πρέπει να περάσουν στην αντεπίθεση και να προβάλουν συνολικότερα αιτήματα για ενίσχυση της Δημόσιας Εκπαίδευσης, όπως την αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, τη μείωση των μαθητών ανά τάξη, την αύξηση των μαθημάτων που καλλιεργούν τον πολιτισμό και την μόρφωση των παιδιών, την μείωση της κατ’ οίκο εργασίας, τον αποκλεισμό της Εκκλησίας από τα θέματα Παιδείας, την άμεση αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, όχι μετά από 5 χρόνια, και για όλους τους εργαζόμενους. Με αυτό τον τρόπο μπορούν να κερδίσουν την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της μεγάλης μάζας της εργατικής τάξης.
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
Είναι λάθος να σκέφτεται κανείς ότι αυτοί παίρνουν περισσότερα από μένα, έχουν περισσότερες διακοπές από μένα, είναι πιο ξεκούραστη η δουλειά τους από την δική μου, και να αδιαφορεί ή ακόμη χειρότερα να παίρνει το μέρος της κυβέρνησης. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο κάθε εργαζόμενος ξέρει το δικό του πόνο. Πόσοι από μας θα αντέχαμε να φροντίζουμε 20-25 παιδιά ταυτόχρονα που να φωνάζουν, να κλαίνε, να διψούν, να κατουριούντε, να θέλουν τη μάμμα τους ή τη γιαγιά τους. Και να το κάνουμε κάθε μέρα για πέντε και έξη διδακτικές περιόδους. Πόσοι από μας θα είχαμε το στομάχι και την υπομονή να εξηγούμε σε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες πράγματα που του φαίνονται απίθανο να τα μάθει. Πόσοι από μας θα αφιερώναμε το διάλειμμα μας ή το απόγευμα μας να τα βοηθήσουμε ή να τους μάθουμε μουσική ή θέατρο. Πόσοι από μας θα αφιερώναμε την Κυριακή μας για να διορθώνουμε γραπτά ή για να προετοιμάζουμε το μάθημα της επόμενης μέρας. Πόσοι από εμάς θα πιάναμε από το χέρι ένα παιδί που οι περιστάσεις το έσπρωξαν στα ναρκωτικά ή την παραβατικότητα για να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτή τη δουλειά κάνουν οι εκπαιδευτικοί μας και πρέπει να δίνουν την ψυχή τους για να το κάνουν γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να γίνει. Αν ψάχνουμε για «Άρια φυλή» με προνόμια και ψηλές απολαβές, κλιματιζόμενα γραφεία και κεραστικά, ας κοιτάξουμε στα ψηλά δώματα της Κυβέρνησης και των αυλικών της, που παίρνουν τις 70,000 και 80,000 ευρώ το χρόνο και στις Τράπεζες και τους κεφαλαιοκράτες που κερδίζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια από τα δώρα της κυβέρνησης. Ας κόψει από αυτούς η κυβέρνηση.
Στις 28 Αυγούστου πρέπει να είμαστε όλοι έξω από το Προεδρικό να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στον συνδικαλισμό, την Δημόσια Παιδεία, τη Δημόσια Υγεία, το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, το δικαίωμα μας σε μια καλύτερη ζωή. Θα πρέπει όλοι, δημόσιοι, ημικρατικοί, ιδιωτικοί, άνεργοι, συνταξιούχοι να είμαστε μαζί με τους εκπαιδευτικούς. Εκεί θα πρέπει να εκφραστεί η οργή μας και όχι ενάντια στους εκπαιδευτικούς όπως θέλει η Κυβέρνηση. Να γίνουμε όλοι μαζί ένα ανθρώπινο ποτάμι που θα παρασύρει με την ορμή και τον όγκο του τις πολιτικές λιτότητας και περικοπών που έχουν μετατρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων σε κόλαση. Που θα τσακίσει τα σχέδια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να ελέγχουν τη ζωή μας.
Ντίνος Αγιομαμίτης
20 Αυγούστου 2018