Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί λέει μια λαϊκή παροιμία. Έτσι και οι συνομιλίες Αναστασιάδη Έρογλου που ξεκίνησαν μετά την υπογραφή του κοινού ανακοινωθέντος φαίνεται να βρίσκονται σε αδιέξοδο,
Συζητούσαν για μήνες για το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος χωρίς να μπορούν να καταλήξουν αφού η κάθε πλευρά προσπαθούσε να περάσει τις δικές της θέσεις. Στην ουσία προσπαθούσαν να συμφωνήσουν για τους όρους του διαζυγίου πριν από το γάμο. Δηλαδή συζητούσαν για το αν η νέα επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι το αποτέλεσμα της ένωσης δυο ανεξάρτητων κρατών ή μετεξέλιξη -της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα στηρίζεται στο σύνταγμα του 60. Αυτό μόνο σε περίπτωση που θα ξανακαταλήξουν στο διαχωρισμό έχει σημασία γιατί αν το νέο κράτος θα είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας οι ελληνοκύπριοι θα ξανακληρονομήσουν τον τίτλο του νόμιμου κράτους και το τουρκοκυπριακό κράτος τον τίτλο του ψευδοκράτους που έχει και σήμερα. Σε αντίθετη περίπτωση θα προέκυπταν δύο ανεξάρτητα κράτη.
Αφού για μήνες έπαιζαν αυτό το παιχνίδι κατέληξαν σε μια συμβιβαστική φόρμουλα που ο κάθε ένας την ερμηνεύει όπως θέλει. Όμως οι προθέσεις ήταν φανερές από την αρχή. Ο Αναστασιάδης που τότε ήταν σε στενή συμμαχία με το ΔΗΚΟ θα έπαιζε σκληρό ροκ με τον Έρογλου με ελάχιστες πιθανότητες να καταλήξουν σε συμφωνία.
Καθοριστικό ρόλο για να καταλήξουν σε αυτή τη νέα συμφωνία και στο νέο γύρο των συνομιλιών έπαιξαν οι Αμερικανοί που θα ήθελαν να δουν ένα ισχυρό τρίγωνο Ελλάδας, Ισραήλ, Τουρκίας με κέντρο την Κύπρο και τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη περιοχή. Ένα τρίγωνο σταθερότητας και συνεργασίας για να επιβάλει τη τάξη σε μια από τις πιο ασταθείς περιοχές του πλανήτη όπως είναι αυτή τη στιγμή η Μέση Ανατολή.
Μπορούν όλοι αυτοί να φέρουν την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευημερία στη Κύπρο και συνολικά στην περιοχή όπως μας διαβεβαιώνουν; Όχι φυσικά. Αυτοί είναι μέρος του προβλήματος, αυτοί είναι που φέρουν την κύρια ευθύνη για το σημερινό χάος στην περιοχή και σε ένα μεγάλο βαθμό στην Κύπρο. Και όσο μπορούν να είναι μέρος της λύσης τόσο πιο πιθανό η λύση αυτή να φέρνει μαζί της το σπέρμα νέων πολέμων και συγκρούσεων. Αυτούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Δεν μπορούμε να έχουμε καμιά εμπιστοσύνη, ούτε στους δικούς μας ούτε στους υψηλούς προστάτες τους. Ήδη ο Αναστασιάδης παρά το ότι ξεφορτώθηκε το ΔΗΚΟ συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Δεν χάνει ευκαιρία αυτός και η κυβέρνηση του να δείχνουν πως καταλαβαίνουν το σεβασμό των δικαιωμάτων των τουρκοκυπρίων. Αφού τους έκοψαν την πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αφού ξαναθυμήθηκαν το «Δεν ξεχνώ» και το ξαναέφεραν στα σχολεία, αφού έκαναν εκείνο το φοβερό νόμο για τους τουρκοκύπριους ψηφοφόρους και τους απέκλεισαν από τους καταλόγους για τις ευρωεκλογές, τώρα ανακάλυψαν μια νέα μόδα και άρχισαν να στήνουν αγάλματα «ηρώων της τουρκικής κατοχής» προκαλώντας πολλές αντιδράσεις ακόμα και σε χωριά όπως η Ποταμιά που κατάφερε χάρις στην σθεναρή στάση των παραγόντων του χωριού, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων να μείνουν μακριά από τις συγκρούσεις και να συνεχίσουν να ζουν μαζί.
Η πραγματική προοπτική για ειρήνη στη Κύπρο, βρίσκεται στις πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων των δύο πλευρών. Ιδιαίτερα σήμερα που η καπιταλιστική κρίση χτυπά ανελέητα και στις δυο πλευρές, που έχει σπρώξει χιλιάδες εργαζόμενους και συνταξιούχους στη φτώχεια και την ανέχεια. Η βάση για τους κοινούς αγώνες ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ήταν πάντα ταξική. Όπως έλεγε πολύ χαρακτηριστικά και ο βετεράνος συνδικαλιστής Παντελής Βαρνάβας: όσες φορές βρέθηκαν μαζί ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ήταν είτε για να παλεύουν ενάντια στους ξένους ή ενάντια στη φτώχια και ανάφερε σαν παράδειγμα τις απεργίες του '48 σαν μια κορυφαία στιγμή για το εργατικό κίνημα στην Κύπρο και την ενότητα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων.
Σήμερα οι δικοινοτικές πρωτοβουλίες έχουν πολλαπλασιαστεί και έχουν εμπλέξει χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους και από τις δυο πλευρές. Αυτό που χρειάζεται είναι να μπει στη μάχη και το βαρύ πυροβολικό τα συνδικάτα και οι οργανώσεις της εργατικής τάξης. Να συντονίσουμε και να οργανώσουμε τη δράση μας. Ήδη φέτος είχαμε μια φανταστική πρωτομαγιά που για πρώτη φορά μετά το 1958, γιορτάστηκε κοινά από τη ΠΕΟ και τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα με τη συμμετοχή 10,000 ατόμων. Προς αυτή τη κατεύθυνση είναι που πρέπει να στραφούμε και όχι να κάνουμε πλάτες στους ιμπεριαλιστές για να επιβάλουν τα σχέδια τους και να ελπίζουμε ότι σε αντάλλαγμα θα μας προσφέρουν και εμάς κανένα κοκαλάκι από τα λάφυρα της καταλήστευσης της περιοχής και θα μας αφήσουν ήσυχους για να ζήσουμε ειρηνικά.