Αυτές τις μέρες όλοι κοιτάνε προς το Μον Πελεράν της Ελβετίας και στέλνουν μηνύματα στήριξης και ενθάρρυνσης των δύο ηγετών για να καταλήξουν σε συμφωνία. Ωραία όλα αυτά και μακάρι να καταλήξουν σε συμφωνία.
Εμένα όμως τα μάτια μου παραμένουν κολλημένα στα φώτα τροχαίας του ΑΠΟΕΛ. Τα φώτα του ΑΠΟΕΛ αποτελούν ένα από τα πιο καυτά σημεία αυτή τη στιγμή στην εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Όχι μόνο γιατί μπορεί αν κτιστεί κάτι στο Μον Μπελεράν, να χαλάσει μπροστά στο ΑΠΟΕΛ, αλλά γιατί είναι και το σημείο που δοκιμάζεται η αξιοπιστία των δηλώσεων και των διακηρύξεων του κυρίου Αναστασιάδη ότι θέλει πραγματικά μια συμβιβαστική διευθέτηση και την συνύπαρξη ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων σε συνθήκες ασφάλειας.
Όταν κοιτάζω τα φώτα του ΑΠΟΕΛ δεν μπορώ να χειροκροτήσω τον Αναστασιάδη. Αντίθετα νοιώθω ότι δεν είναι ειλικρινής και δεν τον εμπιστεύομαι. Πως μπορεί να λέει στους τουρκοκύπριους ας ξεχάσουμε το παρελθόν και τα λάθη που έγιναν την ίδια στιγμή που οι τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να δέχονται επιθέσεις και προπηλακισμούς από τους φασίστες, όταν περνούν με τα αυτοκίνητα τους από τα φώτα του ΑΠΟΕΛ; Πόσους από αυτούς συνέλαβε και οδήγησε στα δικαστήρια η αστυνομία; Ποιόν από αυτούς που μαχαίρωσαν τον τουρκοκύπριο μουσικό που συμμετείχε σε φεστιβάλ στη Λάρνακα συνέλαβε η αστυνομία; Ποιόν από αυτούς που σπάζουν τα αυτοκίνητα των τουρκοκυπρίων έξω από τα σουπερμάρκετ που έρχονται να ψωνίσουν στον νότο τιμώρησε; Δεν γνωρίζουν ποιοι είναι; Φυσικά και ξέρουν.
Πόσοι και ποιοι από τους βουλευτές του κόμματος του κυρίου Αναστασιάδη απειλούσαν μαζί με τους φασίστες του ΕΛΑΜ να κάψουν το συσκευαστήριο του ελληνοκύπριου στα κοκκινοχώρια που αγόρασε πατάτες από τουρκοκύπριους (νόμιμα, μέσα στα πλαίσια του κανονισμού για την πράσινη γραμμή);
Ποια αξιοπιστία μπορούν να έχουν οι διακηρύξεις του για καλή διάθεση και επιθυμία για σύντομη διευθέτηση όταν την ίδια στιγμή αναβαθμίζει τον στρατό με την πρόσληψη 3000 μόνιμων στρατιωτικών και νέα εξοπλιστικά προγράμματα με κόστος δεκάδων εκατομμυρίων το χρόνο. Την ίδια στιγμή μάλιστα που κόβει το δικαίωμα των τουρκοκυπρίων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα κρατικά νοσηλευτήρια.
Παρόμοια θα μπορούσα να πω και για τον κύριο Ακιντζι, αλλά τα αφήνω στους τουρκοκύπριους συντρόφους μας. Ετσι και αλλιώς μας τα λένε επι έξη φορές καθημερινά οι εδώ απορριπτικοί και μάλιστα φουσκωμένα για να τους βολεύουν.
Σαφώς και στηρίζουμε τους Αναστασιάδη και Ακιντζί απέναντι σε αυτό το συρφετό των σωβινιστών απορριπτικών και των δύο πλευρών που θέλουν να τινάξουν στον αέρα την οποιαδήποτε συμβιβαστική διευθέτηση. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια στο γεγονός ότι οι δύο ηγέτες διαπραγματεύονται με όρους και στόχους που να εξασφαλίζουν τα εθνικά συμφέροντα της τάξης που αντιπροσωπεύουν, των καπιταλιστών. Αυτό εξυπηρετούν οι κόκκινες γραμμές που βάζουν και σε αυτό στοχεύουν οι εκβιασμοί και οι απειλές της κάθε πλευράς (οικονομικός και πολιτικός απολεισμός των τουρκοκυπρίων, Μπαρμπαρός και μη αναγνώριση από την άλλη πλευρά). Παίζουν με τη φωτιά.
Σε αυτό δεν μπορούμε ούτε να τους χειροκροτούμε ούτε να τους ενθαρρύνουμε. Αντίθετα θα πρέπει να τους πούμε, δυνατά και καθαρά, υποχωρήστε, εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες συμφιλίωσης και συνεργασίας ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους των δύο πλευρών για μια καλύτερη ζωή, και όχι νέους διαχωρισμούς και συνθήκες σύγκρουσης.
Όπως το έθεσε ο Ταχίρ Γκιοκσεπέλ πρόεδρος της Συντεχνίας των τ/κ καθηγητών KTOEOS, σε πρόσφατη συνάντηση της δικοινοτικής Πλατφόρμας Ειρήνης: «Εμείς είμαστε σοσιαλιστές. Όμως σήμερα δεν είμαστε μπροστά στο σοσιαλισμό. Η λύση δεν θα είναι σοσιαλιστική αφού θα την κάνουν καπιταλιστές. Η λύση δεν θα είναι ούτε κυπριακή αφού ανακατεύονται μέσα οι ξένες δυνάμεις. Εμείς κάνουμε την υποχώρηση και την δεχόμαστε αλλά θα πρέπει και εκείνοι να κάνουν υποχωρήσεις για να φτάσουν σε συμφωνία. Έτσι θα μπορέσουμε, να ανοίξουμε μια τρύπα στο τείχος και να παλέψουμε μαζί για τα πράγματα που θέλουμε»
Σε αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να είναι οι παρεμβάσεις όσων θέλουμε να δούμε μια ειρηνική και δημοκρατική διευθέτηση του Κυπριακού. Η ομοσπονδία δεν είναι ούτε πανάκεια, ούτε καταστροφή. Είναι μια μορφή οργάνωσης του κράτους για το σήμερα σε συνθήκες καπιταλισμού που συμβιβάζει διαφορετικά εθνικά συμφέροντα και επιτρέπει να συνυπάρχουν διαφορετικές παραδόσεις και ιστορίες. Σήμερα φαίνεται να είναι αποδεχτή από την πλειοψηφία του κόσμου και στις δυο πλευρές.
Αυτό δεν φτάνει όμως για να αποτρέψει νέες συγκρούσεις και πολέμους. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός που είναι στη καρδιά του συστήματος μπορεί την οποιαδήποτε στιγμή, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, να ξανανοίξει νέα μέτωπα, να οδηγήσει σε εθνικές συγκρούσεις και πόλεμο. Αυτό γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια στη Κύπρο αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη.
Για αυτό για μας το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η ταξική ενότητα των εργαζομένων σε Κύπρο Ελλάδα και Τουρκία. Να σπάσουν τα σύνορα που υπάρχουν στις καρδιές και τα μυαλά των απλών ανθρώπων. Αυτά που δημιουργούν την καχυποψία, τον φόβο και την ανασφάλεια. Να νοιώσουν ότι η δική μας η ομάδα δεν έχει εθνικά χρώματα αλλά την πολυχρωμία του ουράνιου τόξου, την αλληλεγγύη απέναντι στους καταπιεσμένους και καταφρονεμένους όλης της γης, ότι αδέλφια μας είναι οι άνθρωποι της δουλειάς και του κάματου ότι χρώμα και εθνότητα και αν έχουν και όχι ο Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ, ο Παπαδόπουλος, ο Σιακόλας ή ο Ερτογάν, ο Ερογλου, ο Ντεκτάς και ο Ασίλ Ναδήρ.
Αυτό όμως έχει να κάνει περισσότερο με τις πολιτικές που ακολουθούμε και όχι με τα γεωγραφικά σύνορα. Έχει να κάνει με το αν στηρίζουμε με συνέπεια τα δικαιώματα των εργαζομένων ανεξάρτητα από το σε ποιο έθνος ανήκουν, τι θρησκεία έχουν αν έχουν, και σε ποιού τη διοικητική αρμοδιότητα ανήκουν.
Αυτή η ενότητα είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε τελικά να ξεφορτωθούμε το σύστημα που στηρίζεται στον εθνικισμό και τους ανταγωνισμούς και να κτίσουμε μια κοινωνία χωρίς πολέμους και συγκρούσεις, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Γι αυτό τα μάτια μου δεν ξεκολλούν από τα φώτα του ΑΠΟΕΛ.
Ντίνος Αγιομαμίτης