Η κυβέρνηση πανηγυρίζει την «μεγάλη επιτυχία», της εξόδου από το μνημόνιο και τον τερματισμό της επιτήρησης από την τρόικα. Μας παρουσίασε μάλιστα μια σειρά από δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων που συγχάρηκαν την Κύπρο για την μεγάλη της επιτυχία.

Έχουμε κανένα λόγο να χαιρόμαστε και εμείς μαζί της; Θα γίνει καλύτερη η ζωή μας τώρα; Μειώθηκε η ανεργία; Θα υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, θα αποκατασταθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα επεκταθεί το κράτος πρόνοιας, θα μειωθούν τα τιμολόγια των δημοσίων επιχειρήσεων; Θα βελτιωθεί ο τομέας της Δημόσιας Υγείας, της Δημόσιας Παιδείας;

Οσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο ξέρουμε ότι τίποτα από αυτά δεν έγινε και ούτε πρόκειται να γίνει. Αντίθετα τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Το μόνο που έγινε είναι ότι έληξε η δανειακή σύμβαση με την οποία το κράτος πήρε 7,5 δις από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ χωρίς μάλιστα να εξαντλήσει ολόκληρο το ποσό που δικαιούνταν. Ούτε η επιτήρηση τέλειωσε (θα γίνεται κάθε 6 μηνες) ούτε και η οικονομική κρίση ξεπεράστηκε. Κατ αρχή αυτά τα λεφτά δεν πήγαν σε καμιά παραγωγική ανασυγκρότηση ή οικονομική ανάπτυξη, ή σε κάποιο κράτος προνοίας αλλα για ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών, για να καλύψουν τις ζημιές από την κακοδιαχείριση και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των τραπεζιτών.

Δεύτερο, η «έξοδος από το μνημόνιο» έρχεται σε μια στιγμή που τα πράγματα γίνονται χειρότερα στην παγκόσμια οικονομία. Κάθε μέρα που περνά, επιβεβαιώνει την εικόνα μιας νέας επιδείνωσης της κρίσης του καπιταλισμού παγκόσμια. Οι ανησυχίες ότι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, η αμερικάνικη, μπαίνει σε ύφεση επιβεβαιώνονται τόσο γρήγορα ώστε η πανίσχυρη κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ που πρόσφατα είχε ξεκινήσει έναν κύκλο αύξησης των επιτοκίων, αναγκάζεται τώρα να μιλά ακόμη και για αρνητικά επιτόκια.

Το τραπεζικό σύστημα, που είχε ποντάρει στην ανοδική προοπτική, βρίσκεται αντιμέτωπο με νέες επισφάλειες τόσο τρομακτικές ώστε η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα, η Ντόιτσε Μπανκ, κινδυνεύει να έχει την τύχη της Λήμαν Μπράδερς – της τράπεζας που με τη χρεοκοπία της το 2008 άπλωσε την κρίση παντού. Στην Ιαπωνία, η στρατηγική του φτηνού Γιεν τινάζεται στον αέρα και σε συνδυασμό με τα προβλήματα της Κίνας, αποσταθεροποιεί οικονομικά όλα τα Ασιατικά «θαύματα».

Τα οικονομικά επιτελεία του Ομπάμα, της Μέρκελ και του Άμπε, στα πιο σημαντικά κέντρα του καπιταλισμού, βρίσκονται αντιμέτωπα με την πλήρη αποτυχία των προγραμμάτων τους. Οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ήδη μιλάνε για «Εκδοχή 2.0» της κρίσης της Ευρωζώνης.

Ακόμα και η ίδια η Κριστίν Λαγκάρτ του ΔΝΤ χαιρετίζοντας την «επιτυχία» της Κύπρου να βγεί από το μνημόνιο δεν παραλείπει να επισημάνει ότι «η δυναμική των μεταρρυθμίσεων πρέπει να συνεχιστεί, ιδιαίτερα ενόψει της ανανεωμένης αστάθειας στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές».

Παρόλα αυτά ο Αναστασιάδης και ο Χάρης Γεωργιάδης επιμένουν να προβάλλουν την έξοδο από το μνημόνιο σαν μεγάλη επιτυχία.

Στη πραγματικότητα τα πράγματα θα χειροτερέψουν γιατί πολλοί από τους στόχους τους έμειναν στη μέση εξαιτίας της αντίστασης που βρήκαν από τους εργαζόμενους. Το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων δεν προχώρησε όσο θα ήθελαν. Η CYTA και η ΑΗΚ αντιστέκονται. Στο τομέα της Δημόσιας Υγείας οι νοσηλευτές και οι γιατροί αντιστέκονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να προσφέρει σε δελεαστική τιμή το τομέα της υγείας στους ιδιώτες επιχειρηματίες.

Η πραγματική προοπτική για έξοδο όχι μόνο από το μνημόνιο αλλά και τις μνημονιακές πολιτικές είναι να οργανώσουμε τη δική μας αντίσταση ενάντια στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν, οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι της αγοράς, οι ντιβέλοπερς, οι χρηματιστές, και οι μεγαλοκαρχαρίες που εκπροσωπούν τις διάφορες πολυεθνικές. Με δυο λόγια αυτοί δηλαδή που η κυβέρνηση τους προβάλλει σαν η λύση δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν και τους λατρεύει σαν θεό, τον ιδιωτικό τομέα και την αγορά.

Δεν είναι ούτε οι κοινωνικές παροχές, ούτε οι μισθοί μας και οι συντάξεις μας που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν τη κρίση, ούτε βέβαια οι φτωχοί και εξαθλιομένοι πρόσφυγες και μετανάστες που φεύγουν από τις χώρες τους για να γλυτώσουν από τους πολέμους και την καταστροφή που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ της Ε.Ε. και της Ρωσίας.

Γι αυτό και εμείς θα διαδηλώνουμε ενάντια στα μνημόνια, και τις τρόικές ενάντια στο ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων, ενάντια στη διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, ενάντια στο ρατσισμό, τους φράκτες και τα εμπόδια που βάζουν οι ευρωπαίοι ηγέτες για να εμποδίσουν τα θύματα της δικής τους πολιτικής να βρούν καταφύγιο στην «πολιτισμένη» «ανοικτή» και «φιλόξενη» Ευρώπη.

Γι αυτό θα πρέπει να είμαστε κάθε μέρα μαζί με τους απεργούς νοσηλευτές, γιατρούς, ημικρατικούς και όσους άλλους αντιστέκονται στις πολιτικές λιτότητας. Γι αυτό και θα πορευτούμε στις 19 Μάρτη στη Λευκωσία, ενώνοντας τη φωνή μας με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο σε μια διεθνή μέρα δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού.