Οι συνεργασίες του Παπανδρέου και του Χριστόφια με το Ισραήλ σημαίνουν εμπλοκή στους άγριους ανταγωνισμούς της περιοχής, υποστηρίζει ο Νίκος Λούντος. Όχι μόνο για τον έλεγχο του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και για την αντεπαναστατική σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής σε βάρος των αραβικών επαναστάσεων.

Οι εκρήξεις που έγιναν στις 11 του Ιούλη έχουν κυριολεκτικά συγκλονίσει συθέμελα την ελληνοκυπριακή κοινωνία. Αναφέρομαι σε εκρήξεις γιατί δεν ήταν μια αλλά πολλές οι εκρήξεις που έγιναν.
Η πρώτη και σημαντικότερη ήταν η έκρηξη στα εμπορευματοκιβώτια με τα πυρομαχικά που σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή σε τεράστια έκταση με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο το νησί, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντολογικές και άλλες που δεν μπορούμε ίσως να φανταστούμε σήμερα. Η πιο τραγική συνέπεια ήταν ο θάνατος τουλάχιστον 13 αθώων ανθρώπων που σκοτώθηκαν γιατί προσπάθησαν απεγνωσμένα να κάνουν το καθήκον τους. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσοι στο τέλος θα χάσουν τη ζωή τους ή θα υποστούν σοβαρές συνέπειες στην υγεία τους ή στην ζωή τους επειδή βρέθηκαν στο τόπο της έκρηξης ή έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ή σε ατυχήματα που προκαλούνται εξαιτίας των διακοπών ρεύματος ή από θερμοπληξία εξαιτίας της μη λειτουργίας κλιματιστικών.
Αυτή η έκρηξη τίναξε στον αέρα κάθε αξιοπιστία των θεσμών του κράτους, της κυβέρνησης, του στρατού, της αστυνομίας, της πυροσβεστικής, της Βουλής και των πολιτικών κομμάτων.

Στις 22 Μάη γίνονται βουλευτικές εκλογές στη Κύπρο. Είναι οι πρώτες εκλογές που γίνονται μετά την άνοδο του Δημήτρη Χριστόφια στην εξουσία. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που ορίζει το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο γίνονται οι εκλογές.

Το πολιτικό κατεστημένο που τόσα χρόνια προσπαθούσε να περιθωριοποιήσει την αριστερά, η εκκλησία και τα πιο ακραία κομμάτια της δεξιάς από την πρώτη στιγμή άσκησαν μια έντονη αντιπολίτευση με άξονα κυρίως το κυπριακό και την προοπτική διευθέτησης του στα πλαίσια μιας δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας που μπορούσε να προκύψει από τις συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ και αργότερα με τον Ερογλου.

Με αυτό το κομμάτι συνταυτίστηκε αργότερα και η σοσιαλδημοκρατική ΕΔΕΚ όταν αποχώρησε από την κυβέρνηση κατηγορώντας τον Χριστόφια ότι έκανε παραχωρήσεις στους τουρκοκύπριους, όταν κατέληξε σε κάποια κοινά σημεία συμφωνίας για το καθεστώς διακυβέρνησης της επανενωμένης Κύπρου με τον Ταλάτ. Το ίδιο έγινε και με το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗΚΟ) που μπορεί να μην αποχώρησε από την κυβέρνηση αλλά μερικές φορές ασκεί πιο έντονη κριτική από την ίδια την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα ένα κομμάτι του που εκφράζεται κύρια από τον Νικόλα Παπαδόπουλο, γιο του Τάσσου Πάπαδόπουλου.